Kimuak 09 aurkeztu dute
Egun batzuk pasa badira ere zerbait esan beharra dago pasa den ostegunean, urtarrilak 22, Donostiako Victoria Eugenian egindako jendaurreko Kimuak 09 uztaren aurkezpenaz. Donostiako Zinemaldian egin zuten pasea irailean, baina bertan egiten dutena profesionalei eta kreditatuei begira egiten ei da, nahiz eta errealizadoreek beti izan gonbidapenak familia eta lagunentzat.
Gustura atera nintzen emanalditik. Katalogo polita iruditu baitzitzaidan eta, gainera, publikoaren erantzuna ere ona izan baitzen (450 ikusletik gora).
Ahate pasa, Koldo Almandozena, majarada iruditu zitzaidan. Zinemaren historian zehar makina bat filmetan ahateak nola erabiltzen dituzten baliabide gisa eta horren inguruan zintan ageri den teoriko sasi-jakintsu batek eraikitako tesia.
Telmo Esnalen Amona putz dibertigarriena da: famili bateko hiru seme-alabak jasanezin jartzen direnean amona puztea da erremedio bakarra, amona bera jasanezin bihurtzen den arte, noski.
Anartz Zuazuaren Él nunca lo haría lanak ere gai bera jorratzen du: kasu honetan, zaharrak txakur gisa agertzen dira pantailan. Baten batek esan zidan egin zuena baino gogorrago jokatu behar zuela zuzendariak. Baliteke, baina pelikularen planteamendua bada gogorra.
Aspaldian entzun genion Iban del Campori New York-eko burlesque underground-ean grabaturiko irudiekin zerbait egin beharra zeukala. Dirty Martini da emaitza, kabaret mundu horretako izar moduko baten bizitza. Katalogoko obrarik luzeena, baina Un tal Eusebi lanean utzitako zipriztinak aurki daitezke bertan.
La presa indartsua da irudi eta off-eko ahotsagatik, baina soberan ditu gauza batzuk.
Desberdinena, kolore aldetik behintzat, Mexiko inguruan dabilen Oriana Alcaine donostiarraren lana, 5 recuerdos. Nacho Vigalondoren Marisa eta David González-en Los que lloran solos filmak ahaztu egin ditut. Zergatik ote?
Hasieran esan bezala, katalogo sendoa iruditu zait 2009koa. Logikoa, kontutan hartuz eskarmentu asko duen jendea dagoela tartean.
Ya rula Kimuak 09, este apunte en castellano.
