Jende isila eta jende isildua
Emakume (artista) askok ez dute behar duten tokia gure oroimenean, egindako lana ez baita aintzat hartu. Bi hitzetan Leire Narbaizak aste honetako Gipuzkoako Hitzan argitaratu duen Lourdes, Maite, Estitxu, Amaia… zutabean dioena.
«Gizonak izan balira, ahaztuta leudeke? Kantatzeari lagako zion Lourdesek? Abandonatu egingo zuten Estitxu?»
Lourdes Iriondo, Maite Idirin, Estitxu Robles-Arangiz eta Amaia Zubiria dira lerroburuan aipatutako lauak.
Aurreko batean entzun nuen Lizardiren baratza saioan Lourdes Iriondori buruz Jose Luis Padronek egindako programa. Sakatu eta entzun, mesedez.
Urte amaieran Izar eta ezin erreportaje luzea eskaini zion Amagoia Gurrutxagak Iriondoren ibilbideari Berrian, haren heriotzaren hamabosgarren urteurrena betetzen zela aprobetxatuz.
Aste honetan diskrezioz, zuhurtziaz, erdi ezkutuan (ibil)bidea egiten duen jendea agertu egin zait behin baino gehiagotan. Batzuk beraien erabakiz, besteak guk geuk isilarazi ditugunak.
Ricardo Aldarondoren txio hau adibide.
Iñaki Pemán siguió a Rafael Berrio como fotógrafo y amigo durante casi 40 años, y el espectacular resultado de esa relación está en la exposición que se ha inaugurado hoy en su ‘templo’, el bar @LeBukowski , con fotos desde UHF, con un Berrio de 18 años, a sus últimos conciertos. pic.twitter.com/9OWCCzHimO
— Ricardo Aldarondo (@raldarondo) April 8, 2021
Juan González Andrések aipatu zidan txiolandian bertan Berrioren hainbat argazki zahar zeudela Ipernityn, asko Pemanenak. Horietako bat hartu eta lerro hauek ilustratzeko ipini dut. 1981ekoa da, UHF taldearen garaikoa.
Aldarondok eta González Andrés kazetariek dioten bezala, 40 urtez jarraitu zuen Rafa Berrio laguna Iñaki Pemánek argazki kamera beti prest.
Duela hamar bat urte ezagutu nuen eta hain da zuhurra gizona (eta ni despistatua) ezen abizena bera ahaztu egin zitzaidala.
Astean zehar inauguratu dira Berrioren argazkiekin egindako erakusketa. Bi tokitan dago: Bukowskin eta Egiako La Tabernan.
Gustatuko litzaidake egunen batan erakusketa ederra egin ahal izatea oraindik etxean gorderik duen materialarekin. Merezi du.
Diskrezioa dela eta, Andrés Porterok Don Inorrez proiektuari buruz egindako beste hau irakurri nuen astean zehar: «Imanol Ubeda: La sombra de Bide Ertzean es muy alargada».
Galdera Porterok: Le acompaña Arancegui. ¿Mano derecha y puede que el mejor batería vasco?
Erantzuna Ubedak: Más que eso, es imprescindible en este proyecto, como en Bide Ertzean. Su aportación va más allá de la batería. Podría ser un gran productor si no fuera tan tímido y humilde. Tiene un sentido musical que va más allá de lo rítmico.
Primerako ekoizle izan zitekeen hain lotsati eta umila izango ez balitz.
Karlosen nortasunaren beste adibide bat, duela urtebete zabaldu du profila Instagram sarean Karlos Arancegui-k.
Ez dira kasu bakarrak. Jende asko dago horrelakoa isilpean lanean ari dena. Batzuk nahita, beste batzuk ezinean.
Ez baita gauza bera jende isila eta jende isildua, isilarazia.
Gente silenciosa y gente silenciada, este apunte en castellano.
