Hiru egun Madrilen
Tres Cantos: Espino
Ostegun goizean abiatu ginen, autoz. Lehen geldialdia Tres Cantosen egin genuen. Jesús Espino editorearekin bazkaltzeko aprobetxatu genuen. Lehen aldia elkarrekin egoten ginela.
Exetarra
¿Exetarra, @elpais_cultura? 🤔 https://t.co/4bebPJ3Vup
— Javier Ortiz Estévez (@jortiznet) 2019(e)ko martxoaren 7(a)
Martxoaren 7an Rocío García kazetariak sinatutako pieza hau irakurri nuen El País egunkarian. Otsailaren 26koa da eta bertan aipatzen ditu Abadia Antzokian indarkeriari buruz programatutako bi antzezlan.
Javier Ortiz definitzeko orduan «periodista y exetarra» erabiltzen du eta aho bete hortz geratu nintzen.
Bi ohar:
1.- Euskaldunok ez dugu hitz hori erabiltzen. Guretzat -rra jentilizio bat delako eta argi dago erakundea ez dela herri bat.
Lagun batekin lehengoan gaia komentatzen, berak zioen behin edo erabili dela hitz hori modu esanguratsuan: «Imanolek eta Oskorrik abesten zuten Gabriel Arestiren "Josepa Mendizabal Zaldibian" poeman: "etarren amek asko sufritzen dute..."».
2.- Javierrek berak zioen 15 urte zituenean (1963an edo) hasi zela politikoki militatzen. 70eko hamarkadan eta 80koaren hasieran Mugimendu Komunistan ibili zen. Honen aurrekaria ETA Berri izan zen, 1966an izandako ETAren zatiketa baten ondorena. Zenbat denbora egin zuen Ortizek erakunde haren bueltan? Ez dakit esaten, baina hilabete gutxi batzuk. Horrek jada markatzen du «etarra» gisa? Gogoratu 1968ko ekainean egin zuela ETAk lehen hilketa eta 1966ko izan zela une klabeetako bat.
Urte hauetan guztietan Ortizen lanak irakurrita, giza eskubideen defendatzaile bikain batekin egin dut topo.
Saiatuko naiz artikulu hori sinatzen duen kazetariarekin harremanetan jartzen, ez baitio kasu egin Twitter-en utzitako aipamenari.
Martxoaren 13ko oharra: astelehenean idatzi egin nion kazetariari eta jada konponduta dago, edizio digitalean behintzat, gaizki ulertua.
Martxoak 8
Eguerdian Luis eta Silviarekin genuen hitzordua Chamberíko plazan eta han ikusi nuen lehen aldiz Ortizen Patera zerrendan ibilitako Hugo ere, gaur egun parlamentari dena Madrilgo asanbladan.
Zaintza eta babesleku gisa auzoko kultur etxea zabaldu zuten eta hantxe egon ginen ere.
Bazkarian Juanjo ere agurtu genuen eta arratsaldean Atochatik abiatzekoa zen manifara hurbildu ginen.
Poliziak emandako datuen arabera iazko kopurua bikoiztu egin zen (170.000 iaz, 350.000 lagun aurten).
Lehen aldia da egun hau Madrilen pasatzen nuela eta deigarria izan zen kolore eta adin guztietako jendearekin topo egitea.
Bitxia ere bandera errepublikano bakarra ikustea eta gaur egun indarrean dagoen bandera espainiarrik ez agertzea inon manifan.
Luis Ortiz Alfauren heriotza
Ander Izagirreren txio batengatik jakin nuen 102 urteko borrokalari peto izandako Luis Ortiz Alfau zendu zela martxoaren 8an. Gugan bego haren memoria!
José K, torturado
Eguerdian Tirso de Molina inguruan dagoen Traficantes de Sueños liburu-dendatik pasa ondoren, aperitiboa kale berean dagoen Sala Equis tabernan hartu genuen.
Galego batean konpainia noblean bazkaldu ondoren, Abadia Antzokira jo genuen «José K, torturado» ikustera.
Bi handicap: bata, bapo bazkaldu ondoren gindoazela; biga, aurreko muntaian Pedro Casablanc aktorearen interpretazioa genuela buruan iltzatua.
Gaur egungo muntaia zuzendari berak egin du (Carles Alfaro valentziarrak), baina horretarako bere ekoiztetxea erabili du (Moma Teatre). Iván Hermes da orain 70 minutuko monologoari heldu dion aktorea.
Eta Hermes onik ateratzen da. Pedro baino hamahiru urte gazteagoa, lan fisikoagoa egiten du, gehiago mugitzen da, muki, izerdi eta ubeldura gehiago ikusten da aurpegiaren lehen planoa erakusten duen pantailan.
Interprete gazteagoa izanik, hainbat gauza ere aldatu dituzte. Adibidez, bukaera.
Nik oraindik buruan bueltaka dut antzezlana, prozesatzen.
Maiatzean Donostiara etorriko da eta, aukera baduzue, joan ikustera. Laster egingo da publiko data eta jarriko dira salgai sarrerak.
Tres días en Madrid, este apunte en castellano.
