Hasiera bat (edo bi)
Un comienzo (o dos), este apunte en castellano.
Eta ez naiz oso animoso hasiko: blogean idatzitako azken apuntea duela hiru astekoa da eta hartan agur esaten nien gertuko bi laguni.
Denbora tarte horretan beste bisita bat egin dut tanatoriora. Eta esango nuke hauxe izan dela halako egoera batean inoiz bizitutako unerik surrealistena. Baina ezin gehiegi kontatu, ez baitut gertukoak aztoratu nahi. Hori bai, idatzita utziko dut hildakoari buruz ez dudala hitz onik entzun, nahiz halako unetan gaitasun itzela dugun txar guztia ezabatu eta soilik une onak gogoratzeko. Ba, aizue, oraingoan ez da gertatu.
Esan bezala, egunerokoan hileta giroa da nagusi eta ez dakit oso ondo nola egin diezaiokegun horri aurre. Egia da Gazako egoerak ez duela batere laguntzen eta inoiz baino gertuago entzuten ditudala gerra hotsak, larrialde klimatikoa ahaztu gabe.
Bestalde, gurean 1970-1980ko hamarkadetan abiatutako hainbat ekimen eta erakunderen bidea agortzear da. Eta prestatu beharko dugu burua hainbat proiektu (kulturan, eremu sozialean, kirolean, lantokietan auzo zein herrietan) nola erortzen diren ikusteko. Areagotu egingo da 2010eko hamarkadan hasitako joera.
Lagun batek ondo baino hobeto dioen bezala uste izan dugu eskubideen eskuratzea akumulatiboa zela. Hots, bat eskuratu eta horixe betirako zela. Eta argi dago ez dela horrela. Eskubideak etengabe borrokatu behar dira, bestela edozein momentutan, gauzak okertzen direnean, galtzeko aukera handiak ditugu.
Ni bezalaxeko zaharrunook beldurrez erreparatzen diogu Osakidetzari, zer kontatu ziguten eta zertan geratzen ari den. Anbulategia bisitatzea besterik ez dago egoeraz jabetzeko. Eta honek bereziki kezkatzen nau.
Aho zapore mikatza kentzeko, aste honetan bi euskal musikarik plazaratu dituzten proiektuak ekarri nahi ditut hona. Aipatu nitzakeen udazkenean hainbat emakume musikarik kaleratutako diskoak, hor albiste onak sarri gertatu baitira. Baina juxtu aste honetan bi gizon aipagai.
Gorka Urbizuk bakarkako lehen diskoa kaleratu du, Hasiera bat izenekoa. Ez naiz Berri Txarrak zalea izan eta soilik pare bat bider ikusi ditut zuzenean. Hori bai, gurean sortutako proiektu erraldoi gisa, egindako bideari errespetu handia diot.
Urbizuren diskoa ederra iruditu zait, nahiz eta denbora gutxi izan behar bezala ezagutu, dastatu eta gozatzeko. Baina esango nuke une ederrak emango dizkigula. Kritika onak pilatzen ari zaizkio.
Juantxo Arakama, Glaukoma taldeko abeslariak, Monsieur Le Crêpe gisa sinatu du zortzi minutu luzeko kantua. Aho bete hortz utzi nau hitzak eta errimak lotzeko orduan Juantxoren abileziak.
Ikusi bideoa eta entzun, ahal bada, kaskoak jantzita.
Enbor beretik sortuko dira besteak.
