Astean behin zuzeneko kultur ekitaldiren bat
Una actividad cultural en vivo a la semana, este apunte en castellano.
Orain artekoak
Urteko lehen kontzertua Niña Coyote eta Chico Tornadok Victoria Eugenian eman zutena izan zen. Errege egunean.
Urtarrilaren 15ean «Los últimos románticos» aurkeztu zuen Okendo Kultur Etxean Txani Rodriguezek, Ylenia Benitoren laguntzarekin.
Lugaritz Kultur Etxera abiatu nintzen urtarrilaren 21ean Pelaxen emanaldira.
29an Victoria Eugeniara: «Sisiforen paperak» antzezlana oholtza gainean.
Buelta antzokira otsailaren 7an: Olatz Salvadorren kontzertua.
Hilaren 12an, berriz, Ernest Lluch Kultur Etxean «Kax kax kax» ikuskizuna, Katixa Agirre eta Maite Larburu bikotearena.
Datozen asteetan
Joseba Irazoki Dabadaban egongo da datorren ostiralean, hilak 19.
Egiara itzuliko naiz 26an, baina Gazteszenera: «Atzerrian lurra garratz» eramango du oholtzara Artedramak.
Martxoaren 4an idazle bat dator Ernest Lluch-era liburua aurkeztera, baina oraindik ez dutenez iragarri, nik ere ez dut izenik aipatuko.
Auzoan geratuko naiz martxoren 13an: Rüdiger (Felix Buff) Dokan.
Zergatik
Pandemia (sindemia esaten diote orain) garai hauetan astean behin joatea nahikoa dela uste dut. Baina igual astearen batean bigarren inkurtsioren bat egingo dut.
Zuzenekoa ez bada ere, zinemara. Ez bainaiz zinemara joan urritik. Eta etxean ez dut ez serierik ezta pelikularik ikusten. Eguna pantailei begira pasatzen dut: ordenagailua, nire patrikakoa, laneko sakelekoa, tableta... Erlaxatzeko nahiago dut liburuak paperean irakurtzea.
Zergatik kontatzen duzu hau? galdetuko duzue. Konpartitu nahi nuelako eta aste honetan ez nuelako blogerako gairik.
Musika JP Lohian-ek jar dezala: «Alperrik da apaintzea»
P.S.: argazkiko txakurra Ernest Lluch-eko atarian topatu nuen ostiral iluntzean. Gu baino lasaiago zegoen. Ea ikasten dugun.
Donostia pagotxa da zentzu honetan. Nik, aukeran, nahiago bizi izateko herri txikia handia baino, baina, zer gerta ere, Donostiaren eskaintzak nekez du parekorik.
Eta pandemia... ba horixe, kakatzarra!