Amaitzear da Zinemaldiaren 58. edizioa

Urtean zehar pelikula gutxi ikusten dituen horietakoa naiz. Telebistaren agintea azkar astintzen dut etxean eta kosta egiten zait zinema aretoetara joatea.

Normalean, Zinemaldiaren garaian hiruzpalau ikusten ditut. Aurten, berriz, bi jai-egun hartu eta filmak ikusten egon naiz: lehenengoan, hiru; bigarrenean, lau. Uste dut muga-mugan egon naizela, hortik aurrera erokeria baita film gehiago ikustea. Ondo pasa dut eta, ahal badut behintzat, datorren urtean ere antzekoa egiteko asmoa daukat.

Guztien artean gehien gustatu zaidana atzo arratsaldean ikusi nuen: Barney´s version. Bikaina Paul Giamatti eta pare-parean Rosamund Pike (bertatik bertara ikusi nuen eta ze guapa, gainera). Aurretik, Chicogrande, 2010eko Kimuak uzta, Cirkus Columbia, Amigo, Aita, Cerro Bayo, Agua fría de mar, Addicted to love eta, ondoren, Poetry ikusi ditut.

1.- John Sayles-ena kenduta, ez dago Estatu Batuetako filmik zerrenda horretan: Kanada, Mexiko, Euskal Herria, Bosnia, Argentina, Costa Rica, Txina, Hego Korea.

2.- Hiru filmetan alzheimerra ageri da gai gisa (pisu gutxiago edo gehiagorekin): Addicted to love, Poetry eta Barney´s version. Eta Pasqual Maragalli buruzko Bicicleta, cullera, poma ikusi ez dudala.

3.- Gehienak erritmo motelekoak izan dira. Aita filmeko etxezainak dioen bezala: Mantso doa Historia, azkarregi bizitza. Zinemak motelduko gaitu?

4.- Maila honetako zinemaldi batek dirua behar du, konpetentzia gero eta handiagoa baita. Futbol talde batek Champions League-a jokatzeko gutxieneko aurrekontu bat behar duen bezala. 6 milioiren bueltan dabil zinemaldia, baina beste 1 edo 2 beharko lituzke.

5.- Mikel Olacireguik hamar urte egin ditu zuzendari gisa (zorionak egindako lanagatik). Jose Luis Rebordinosek hartuko du lekukoa. Pertsonarik egokiena Donostiako Zinemaldia aurrera eramateko.