Gauzak hitz eginaz konpontzen dira
Joan den asteko ostiral gauean, lanetik bueltan, istripu txoro bat izan nuen autoarekin. Garajera sartzerako oztopoa: atea irekitzeko gailuak ez zuen funtzionatzen. Autotik irten eta giltzaz garajeko atea ireki nuen. Kotxera sartzerako buelta eman nuenean, ikusi nuen nola egiten zuen talka ondo aparkatuta zegoen beste auto baten aurka. Golf bihurria tokatu zait, dedio!
Ez zen gauza askorik gertatu, maldarik gabeko kalean bizi bainaiz. Maldatxoren bat izanez gero, auskalo non bukatuko zuen berebilak! Handik pasa zen bati galdetu nion ea ezagutzen ote zuen beste autoaren jabea, baina ezezkoa erantzun zidan.
Euria ari zuen, presaka nenbilen. Libreta atera, nire telefonoa eta helbidea idatzi papertxo batean eta parabrisas-ekin lotuta utzi nuen oharra. Garajera sartu nintzen eta kotxea aparkatu; etxera igo eta berehala atera nintzen kalera, afaltzeko zita egina bainuen Alde Zaharrean.
Larunbat goizean, hantxe zegoen kolpatutako kotxea. Oharra ere bai. Busti-bustia, baina nire telefono zenbakia irakurtzeko moduan oraindik. Aseguru-etxeari eman nion gertatu zenaren berri.
Larunbat arratsaldean, berriz, etxera ailegatzerakoan autoa ez zegoen bere tokian. Hala ere, harritu nintzen jabea nirekin harremanetan jarri ez zelako.
Igande goizean deitu zidan. Aldameneko portaleko bizilaguna da. Lasai hitz egiten zuen berak telefono hariaren beste aldean. Ordu erdi barru geratu ginen paperak konpontzeko.
Aldameneko taberna batean izan zen zita. Eskerrak tipoa lasaia den, 1´90-eko garaiera duen gizon puska baita. Paperak egin genituen. Nire kotxeak ez du ezer eta harenak atzeko eskuineko atea zapalduta. Ez da lan handia izango, baina egun pare bat pasa beharko ditu gabe.
Etxera igo nintzen nire solaskideak izandako antzeko jarrerekin gauza asko di-da batean konponduko genituela pentsatzen.
Hitzaren garrantzia ondo dago, baina antzerkian ere monologoak nagusi. Elkarrizketa vs. elkar ostiaka.
Oharra: irakurri beste Golf baten istorioa.
