Catalunya (II): zer egin dugun eta hori
Roses herriko Thalassa Sport gunean egon gara, talasoterapia txiki bat. Langileak tratuan eta profesional gisa oso onak. Aldameneko eraikinean egiten genuen lo eta etxe azpian dagoen El Jabalí jatetxean bazkaldu. Leongoak dira Patricio sukaldaria eta Maria Rosa etxekoandrea: bikainak.
Irakurketak:
- Bukatu dut Javier Cercasen La velocidad de la luz. Gehiago gustatu zitzaidan aurrekoa; hau, ez hainbeste, baina bikaina dela dio Mathiasen kopilotuak.
- Martxel Mariskal onddarbitarraren Me llamo Ezequiel y así será siempre: liburukote sendoa, mardula, berezia; 17 urteko gazte baten suizidoa kontatzen du, baina ez du zerikusirik Jokin Zren istorioarekin. Trama Northport-en kokatzen du, Hondarribian.
- Luisa Castro idazle galiziarraren Viajes con mi padre lan kontuengatik irakurri dut (gehiago espero nuen). Etxean hasi naiz irakurtzen El somier: bi orrialde irakurri ditut bakarrik, baina gehiago gustatuko zaidala uste dut.
- Itzalak Iban Zalduaren ipuin-liburua hasi nuen eta Donostian bukatu dut: ez naiz ipuinzalea, baina gustura irakurri ditut ipuin hauek.
Jacques Breli buruzko erakusketa paratuta zegoen Gironako Diputazioak hiriburuan duen Kultur Etxean. Abeslari belgikarraren semeak zuzentzen duen fundazioak prestatukoa. Pobrea. Joan de Sagarra kritikoaren Records de Jacques Brel hitzaldia zegoen egun hartan, baina ez ginen geratu.
Port LLigat-en dagoen Casa-Museo Dalí: Cadaqués herritik gora dago Fundación Gala-Dalí erakundeak kudeatzen duen hiru eraikinetatik bat. Figuereseko museora ez ginen joan. Duela laupabost urte saiatu ginen, baina izugarrizko jende piloa zegoen zai. Oraingoan ez genuen gogo askorik.
Cadaqués-eko etxean ordua hartu beharra dago aldez aurretik. Guk bi egun lehenago deitu genuen. 16:40etan genuen zita, ostiralean, baina sarrerak ordu erdi lehenago erosi behar dira bertako leihatiletan. 10 minutuko tartearekin sartzen da jendea eta txanda bakoitzean 8-9 lagun bakarrik. 17:00ak edo 17:30etan amaitzen dira bisitak.
Etxeak lau gune ditu, ondo dago, gauza xelebreak ere baditu, noski, Dalí horrelakoa baitzen. Eta niri ez zitzaidan gehiegi gustatzen Salvador... Parajea, hori bai, izugarria eta zoragarria.
Aholku bat: han goian egonda, Frantziako mugatik 30 kilometrora, beste aldetik etortzea okurritu zitzaigun, Perpinyà-ra joanda. Autopista hartuta Toulouse-ra igo beharra dago, baina urruti zegoela iruditu zitzaigun eta beste bide bat hartu genuen. Hiru ordu t´erdi egin genituen Frantziako Tourrak uztailean pasako dituen errepideetatik. 70 kilometroko media orduko, ziklistak batzutan azkarrago ibiltzen dira...
Jarraipena izango du.
