Zazpi urte jada, Javier
Dear JOR,
Felisa Pinok bidalitako mezu bat irakurriz konturatu naiz nire azken Dear JOR 2014koa dela (Bost urte, Javier) eta gaur erabaki dut hutsune hori bete beharra zegoela.
Pasa den astean barre batzuk egin nituen Gonzagarekin batera zuk idatzitako kontu batzuk zirela eta ez zirela: Eurovisión (hil aurretik ikusitako azken edizioari buruzko apuntea, 2008koa) eta 2003ko maiatzeko Ainhoa, Otegi y «los vasquitos». Izan ere hautsak harrotu zituen joan den astean jaialdiaren antolakuntzak kaleratutako ikur debekatuen zerrenda batek, tartean ikurrina baitzegoen. Baina lasai, Rajoy atera da, twitter-en, ikurrina astiduz! Arnaldo Otegik, duela aste batzuk kartzelatik atera zena barruan sei urte t`erdi bete ondoren, erantzun zion Fragaren esaldi bat gogoratuz.
Maiatzaren Lehena pasa berri dela aprobetxatuz, ez da komeni ahaztea Rafa Díez bezalako lider sindikalari oraindik ere urtebete pasatxo gelditzen zaiola zuloan. Eta Plasmadun gizonaren gobernua marmolezko estatuarena egiten ari dela ETAren amaiera ziurtatzeko garaian, futboleko epaile kaskarrak bezala.
Igande goizean zuk zaplasteko bat baino gehiago eman zenion ezagun baten elkarrizketa irakurri nuen (Jesús Eguiguren: "Me tomaron por loco y me hicieron el vacío en el partido, para muchos la paz es una putada”). Ez dago nobedade handirik testuan, baina egia da gero eta gordinago mintzatzen dela bere alderdiari buruz. Ez dut oso ondo ulertu lehen komentarioa, José Luis Urizena: Enrique Curiel aipatzen du eta bakearen alde egindako lana.
2015a hauteskunde urtea izan da (udal eta foru hauteskundeak maiatzean; Espainiako orokorrak abenduan), eta badirudi 2016a ere antzeko bidetik datorrela (orokorrak errepikatuko dira ekainean eta udazkenean Gasteizko parlamenturakoak deituko ditu Urkulluk). Jendea gogaituta dagoela ematen du, edo hori da behintzat nik inguruan ikusten dudana, nahiz eta Estatuan mugimenduak egongo direla aurreikusi aurretik (Podemos-IU elkarrekin?) eta ondoren, seguruenik.
Zure lagun Cebriánek jarraitzen du agintzen: emazte ohiaren izena Panamako paperetan agertu zen eta Cebrián hasi zen indarra erakutsi nahian, nahiz eta badago SER katean kasu gutxi egiten dion jendea (ikusiko dugu zenbat irauten duen Javier del Pinok).
Apirileko azken aurreko asteburua Santanderren pasa nuen. Zuk ondo ezagutzen dituzun lagun batzuk La Vorágine gunearen hirugarren urteurrena dela eta antolatutako festa batera eraman ninduten. Black Bird-eko gaua klasiko batek zabaldu zuen: Luis Pastorrek, hain zuzen ere. Lehen aldia zen bera eszenatoki gainean ikusten nuela, nahiz eta 40 urte luze eraman jada gitarrarekin alde batetik bestera. Lourdes Guerrak lagundu zion ahotsetan (lagundu gehitxo esatea da). Ez nuen ezagutzen, baina jartzen zituen aurpegiei erreparatuz gero, ematen zuen ez zuela han egon nahi.
Ona Pastor errezitatzen. Adibidez, Qué fue de los cantautores, izen bereko 2012ko disko bati izena ematen dion testua. Urte hauetan hainbatetan errezitatu du jendaurrean eta erraza da bideoak topatzea Youtube-n, batzuk musikarekin, beste batzuk gabe.
Gaurkoz nahiko, Javier. Zerbait esan nezakeen errefuxiatuei buruz, baina lotsa ematen dit (haien kontra) egiten ari garenak.
Besarkada estu bat.
7 años, Javier; este apunte en castellano.
