Idatzi eta irakurri
-Lleva usted ya la mar de días sin escribir, señor cronista. ¿Por qué no escribe usted?
-Pues, precisamente, amigo lector, yo no escribo porque llevo la mar de días sin escribir.
Horrela hasten da Julio Cambaren No es posible escribir artículos geniales (pdf lotura) zutabea, Maneras de ser periodista liburuan jasotakoa.
Oliver Sacks neurologoa ohar asko hartutakoa da, 1.000 koaderno inguru zenbatu baitzituen bere bizitzaren amaiera aldera. Idatzitakoa baina bere horretan geratzen zen, paperatzearekin batera bukatutzat ematen baitzuen askotan ekintza bera.
Idazle bati aipatu nion aurrekoan eta ados zegoen Sacks jaunarekin. Berak 100en bat koaderno izango dituela idatziak eta seguru dagoela horietako 70 ez dituela inoiz zabalduko.
Idaztea baino, hobe irakurtzea. Hori da etxetik kanpo hilabete bukaeran egin dudana, besteak beste: Oliver Sacks-en En movimiento. Una vida, Enric Julianaren España en el diván trilogia, Joseba Sarrionandiaren Lapur banden etika edo politika, Harkaitz Canoren Beti oporretan...
Irakurle txarra naiz (gero gehiena oso erraz ahazten duen horietakoa). Kasu honetan, okerrago, zeren azken egunean Svetlana Aleksievitx-en Voces de Chernobil hasi bainintzen irakurtzen, lehen kapitulua. Eta hori geratu zait buruan bueltaka. Izugarria dela gutxi esatea da. 1986ko apirilean Txernobilera joandako suhiltzaile baten emaztea da kontalaria. Lehen pertsonan kontatuta dago senarra hil bitarteko hamalau egunak. Ez zietela esan zertara zihoazen; Moskura eraman zituztela zentral nuklearretik pasa ondoren; ez ziotela uzten senarrarekin egoten, are gutxiago ukitzen eta besarkatzen, baina berak ez ziela kasu egiten mediku eta erizanei (23 urte zituen eta haurdun zegoen); senarraren heriotza; ume jaioberriak ez zituela 24 ordu egin bizirik...
Hitzik gabe geratu nintzen eta bigarren maila batean geratu zitzaizkidan egun hauetan irakurritako gainerako liburuak.
Leer y escribir, este apunte en castellano.
