Hamar pelikula eta kontzertu bat
Gustu konbentzionalak dira nireak eta segurola samar jokatzen dut. Gehienak, Perlak sailekoak izan dira.
1.- Toni Erdmann. Nire aurtengo despistearen barruan ez nuen sinopsia irakurri eta aretoan bertan jabetu nintzen Maren Ade zuzendariak Bucarest-en kokatzen duela pelikula. Emakume exekutibo gaztea Errumaniako hiriburuan ari da lanean. Karrera egin nahian, ez du erreparo handirik lan zikina egiteko. Aita, clown desastre samarra, agertzen zaio bat-batean. Irribarrea marraztuko dizu filmak hainbat unetan, baina garratza da giroa. Luzea da eta, gainera, alferrik luzatzen du bukaera. Alemaniak Oscarretara eramango duen pelikula. Edizio honetatik gehien gustatu zaidanetako bat.
2.- El hombre de las mil caras. Alberto Rodríguez zuzendariaren ("La isla mínima") Sail ofizialeko filma gomendatu zidaten. Bi gizon (Paesa eta Roldán) eta ihes bat, Guardia Zibilaren zuzendari ohiarena. Felipe González ez da agertzen, baina nik oso presente izan nuen proiekzioan. Felipismo garaiko estolden zatitxo bat. Gizon boteretsu izatetik gizajo bat izaterainoko bidaia. Bikain Eduard Fernández (Paesa), baita haren laguntzailearen rolean José Coronado.
3.- Florence Foster Jenkins. Meryl Streep, Hugh Grant eta Simon Helberg (Howard The Bing Bang Theory seriean) hirukotea Stephen Frears-en zuzendaritzapean. Victoria Eugenian bertan agertu zitzaigun Grant. Benetako istorioa du oinarri filmak: New York-eko andre dirudunak musika maite du eta soprano izan nahi du, baina naturak ez dio nahikoa baliabiderik eman. Inguruak ere ez dio laguntzen, dirua berak jartzen baitu eta inork ez baitu txintik esaten, nahiz eta ahots horrorosoa izan andreak.
4.- Neruda. Zalantzaren bat izanez gero, beti zinema txiletarraren aldeko hautua egin. Horixe esan zidan lankide batek. Hau apustu segurua zen, gainera: Pablo Larraín zuzendari. Beste ihes bat: Pablo Neruda politikari komunista eta poetak nola egin zuen hanka Txiletik polizia (Gael García Bernal) atzetik zuela. Epikoagoa da hemen dena.
5.- Elle. Paul Verhoeven. Lehenengo eszenan jada garbi gelditzen da ez duzula oso ondo pasako: bortxaketa bat entzuten da kamerak emakumearen katua enfokatzen duen bitartean. Isabelle Hupperten bizitza puzzle konplikatua da. Eta ez dut gehiago kontatuko. Filmak ez ninduen asebete.
6.- Frantz. François Ozon. Lehen Mundu Gerra amaitu berri dela, mutil frantses batek Alemaniako herrixka bateko kanposantuan hilobiratutako mutil alemaniarra bisitatzen du. Hildakoaren neskalagunak bat-batean ikusiko du egun batean hilobian loreak jartzen eta hortik aurrera... Pierre Ninney (frantziarra) bikain. Zinema klasiko txuri-beltzean.
7.- Siera Nevada. Hau bai aukeratu nuela film errumaniarra zelako. Baina ez nuen ordu egokia hautatu (osteguna, 22:15) eta metrajea ere pasa egin zitzaidan (ia 3 ordu). Bucarest-en bizi den familia amaren etxean elkartzen da aitaren heriotzaren berroigeialdia bazkari batekin ospatzeko. Apaiza berandutu dela, senideen arteko liskarrak direla... Bazkaria zena afari bihurtzen da: hau da, bazkaldu gabe gelditzen dira eta, halako batean, afaltzera esertzen dira. Oporretan turista moduan ikusitako herrialdearen beste ikuspegi bat.
8.- La Reconquista. Jonás Trueba. Hamabost urterekin nobio izandako bikotea berriro elkartzen da hogeita hamar urteren bueltan. Lehen plano mordoa. Giro intimista... Eskerrak Rafael Berriok (neskaren aita gisa) kanta batzuk eskaintzen dituen zuzenean (eta soinu banda gisa).
9.- Arrival. Denis Villeneuve. Belodromoan Perla ataleko itxierako pelikula. Estralurtarrak bisita egiten digute eta haiekin harremanetan jartzea egitea egokitzen zaio aditu talde bati (tartean hizkuntzalari bat). Generoa ez zait interesatzen (Zientzia Fikzioa) eta gaia ere.... Oso kritika onak irakurri ditut (honen arabera urteko filma omen), baina niri ez zitzaidan gustatu.
10.- L´Odysée. Jacques-Yves Cousteauri buruzko film ez bakarrik laudoriozkoa. Aita-semeen arteko harreman korapilatsua (Pierre Ninney da Philippe), emaztea (Audrey Tautou, Amelie filmekoa) eta beste emakume batzuk, dirua, megalomania... Rato on bat pasatzeko pelikula, irudi espektakularrak dituena (itsasoa, Antartida...).
Bonus track: ostegunean Neighbor taldeak (Maite Larburu eta Josh Cheatham) bigarren diskoa aurkeztu zuen Doka Antzokian, "Hau" izenekoa. Pena, baina bospasei kanta bakarrik entzuteko aukera izan nuen. Ez dago lehen diskoaren sorpresa, baina Maite oholtza gainean abesten eta mugitzen ikus-entzutea plazerra da beti. Izango da beste aukeraren bat.
Diez películas y un concierto, este apunte en castellano.
