Dementzia eta zahardadea
Alzheimer-aren estatu politika baten alde (hona hemen La memoria es el camino proiektuaren webgunea) Fisterratik Jerusalemera ibilbidearen lan erdiak eginak dituen Guillermo Nagore kazetari nafarrari eginiko elkarrizketa irakurri nuen. Merezi du elkarrizketa osoak, baina nik esaldi honi jarri nahi diot fokoa:
“Esa cultura cristiana mal entendida que tenemos de que jamás llevaremos a un familiar a un centro de este tipo es un error garrafal que se paga muy caro. Lo paga el paciente y lo paga la familia. En eso, los franceses nos llevan años luz”.
Nagorek arrazoi duela uste dut, baina iluntzean, Donostiako Zinemaldiaren edizio honetako lehen filma ikusi nuen: Michael Haneke zinemagilearen Amour.
Laurogei urteko bi musika-irakasle dira protagonista. Hiri handi batean bizi dira. Andreak iktus bat jasan eta bikotearen bizitza erabat aldatzen da. Emazteak ospitaletik pasa ondoren, senarrari eskatzen dio ez eramateko beste behin ospitalera.
Ez dizuet gehiago kontatuko, baina emaztearen endekapena erabatekoa da eta horrek senarraren bizimodua errotik aldatzen du.
Herenegun, amak 75 urte bete zituen. Bera da aitaren zaintzaile nagusia. Niri gustatuko litzaidake gauzak beste modu batez egingo balitu, gauzak beste modu batez hartuko balitu, berekoiago jokatuko balu, baina ezinezkoa da.
Eta hori errespetatu beharra dago, gustatu edo ez gustatu.
Vejez y demencia, apunte hau euskaraz
