Konta ditzagun gutar hildakoak

Denek bukatu behar dugu gure bidea, baina gauza da nola. Ez litzaidake gustatuko ultraeskuindar batek akabatzea; Euskal Herrian lan istripuz aurten hiltzen den 107.a izatea; senarrak jipoitutako emakume gaixoa ere ez; Europako ametsa behatzekin ukitu nahian hiltzen den etorkina (56 duela aste batzuk kaiuko batean, 52 handik gutxira). Jada apenas oihartzunik duen Irakeko gerrako hildako bat. Bangladeshen joan den astean naturak eramandako ehundaka lagunetako bat. Ez.

Udatik hona, Vizcaíno (eta beste batzuk) ari dira Euskal Herrian lan istripuz hildako jendearen kontaketa egiten. Izugarria da lan hori, baina behar-beharrezkoa. Europako marka guztiak apurtzen ditugu maila horretan eta, hala ere, ez dirudi neurri egokiak hartzeko gai garenik.

Etxe aldameneko obra batean langile hil berriaren albistea irakurtzerakoan, 1985eko ekainaren 20an lan istripuz hildako Agustintxo lehengusuaz gogoratu naiz. Greba-eguna deituta zegoen, baina ez genuen grebarik egin (pentsio-sistemaren kontrako greba masiboa izan zela enteratu naiz oraintxe). Hamazazpi urte betetzeko nengoen (ultraeskuindar batek pasa den astean Madrilen hildako Carlos bezala) eta hura zen soldatapeko nire lehen beharra. Ni baino urte batzuk zaharragoa zen Agustintxo. Hirugarren lan-eguna nuen Donostiako Legazpi kaleko obra hartan. Bajera bat eraberritzen ari ginen.

Gogoan dut ere bizilagun batek portaleko eskailerak igo zituela, "merezita duzue" esanez. Gero kontatu zidaten. Pentsatu nahi dut bizilagunak ez zuela nire lehengusuaren egoeraren berri izango. Pentsatu nahi dut.

Konta ditzagun gutar hildakoak. Atzo beste bat: Josemari Ortiz.

Ez ditzagun ahaztu. Arren.

En castellano