Topaketak-Encuentros (VI), Karlsruheko ZKM
Goizeko 10:30etan hasi zuen Berhard Serexhek bere saioa. Datuak jaurtitzeko erabili zuen pantaila eta komunikazio gaietan aditua dela nabaritu zitzaion.
ZKM
ZKM zentroaren sorrera 1985ean abiatu omen zen. 1988an, kontzeptua erabaki zuten: arte gunea egitea. Elkartea 1989an sortu zen, udalak eta erregioak jarritako diruarekin, erdi bana.
Berhard-ek esan zuen funtsezkoa izan zela proiektua ondo esplikatzea hiritarrei. Eta horretarako ekintza ezberdinak egin zituztela: Multimediale, kontzertuak, etab.
1995ean hasi egin ziren eraikitze lanak. 100 milioi euroko inbertsioa aurreikusi zuten kristalezko kubo bat egiteko, baina hiriko gobernuak atzera egin zuen, dirutza zelako, beldurtuta. 1996an aldaketa handiak egon ziren.
Donostiak duen eraikina baino askoz handiagoa da ZKMren egoitza. Hau da, Tabacalerak lau patio eta hiru altura ditu. ZKMk begiz jo zuen arma-fabrika zaharra, 10 patio eta 5 alturakoa. 1990ean itxi egin zuten fabrika eta artistek okupatu zuten espazioa. Gobernuak saldu nahi zuen eraikina, bota. Artistak barruan egonda, ezinezkoa bihurtu zen asmo hori. Bertan ireki zuten ZKM.
1997an, ZKM erregioaren marka bilakatu zen. Kritika asko jaso zituen, efikazia faltagatik (zenbakiak, jendea…). Halere, gaur egun, berak dioenez, programa aski zabala dute.
Berhard-ek bertan dauden espazioen zerrenda egin zigun (udal galeria, Media Museum, Diseinu, arte eta media eskola, Arte garaikidearen museoa…). Finantzabide publikoa du % 100ean. Urtero 14-16 milioi euro maneiatzen dituzte.
Trabak
Elitista ala populista? Hasiera batean gai hau planteatu omen zen. Izan ere, politikari eta gestoreak izan ziren diseinuaz arduratu zirenak, ez zen jendearengandik sortu. Berhard-ek galdetu du ea Egiako zenbat jende zegoen bertan. Hau da, Tabacalera egingo den auzoko zenbat jende zegoen jardunaldietan. Inork ez du besorik altxa edo ezer esan. Baten bat egongo zen.
Politikarien onespena: sostengarritasuna. Politikariek beti zenbakiak eskatzen dituzte. Oraingoz, bisitari kopuruak gora jarraitzen du, nahiz eta hori, berez, ez izan kalitatearen neurgailu.
Legislazio publikoa: proiektuaren % 90a eremu publikoan mugitzen da. Eta horrela jarraitu behar du. "Res publica" gutxi gorabehera.
Tamaina: izugarria dirudi, petroliontzi bat, kapitain bakarrak maneiatzen duena. Eta hori ez da idealena, erreakzionatzeko orduan.
Nola lortu bisitari gehiago?
Nola mantendu goi mailako profila? Ondo aukeratu behar da.
Nola egin aurre hain aldakorra den ekonomiari? Kultura, finean, ekonomiaren motorra bihurtzen da.
Bukatzeko, Berhard-ek esan du batzuetan ez dagoela nahikoa astirik gauzak behar bezala pentsatzeko. Gauzak egitearen alde azaldu da bera.
Eta nik pentsatu dut, aleman batek hori esatea… Ez gaituzu ezagutzen ala? Ez al dakizu hemengo gaitza askotan izaten dela gauzak pentsatu gabe egitea?
