Kalamuatik Txargainera

Aspaldixan amaittu genduazen oporrak. Biharrian  setienbrian batian hasi nintzan, pentsaizue! Baiña urrixa beti da kaosa neretako: ikasturtia hasten da. Horretara hainbat talde, hamaikatxo ikasle barri, beste urrats eta mailla batzuk; askotan zahar, beti barri.

Aldaketak beti kostau izan jataz asko. Adaptatzia ez da errezen egitten dodana. Darwinismuak kondenatuta nauka! Eta holakuetan nobienbria noiz etorriko egoten naiz, ia kokatzen naizen, ia moldatzen naizen.

Aurten, gaiñera, frantseseko klasia be kanbixau dabe, eta arratsaldez baiño ez dago. Hori dala eta, tartetxo baten juan bihar naiz, nere klase bin artian, Durangon, punta batetik bestera, beti berandu, eta belauneko bihurrittua zihero osatu barik. Beti atxitxiketan, zelako amorrua.

Sustatun be kolaboratzen hasitta. Beste bihar bat, gustora egitten dodana, baiña beste bat. Gaiñera, bertan argitaratzen dittugun post-ak Elena Lakak eta biok Anti-gona blogian batzen dittugu. Beste lan bat. Edarra, baiña, beste bat gehixago.

Belauna osatzen prozesuan, ni kursora adaptatzen, kolaboraziñua, loibatxua, frantsesian B2 maillan (idazlan mordo bat, oso-oso mailla altua), arrapaladan ibiltzian nekian...Eziñian nabil, nere blog maitte honeri jaten emon barik. denporia dakadanian, inspiraziñorik ez; eta inspirauta naguanian, astirik ez! Ikaragarrixa.

Eskerrak etxera aillegatzeko aszensoria jarri deskuela!!!! 5. pisura eruan egitten nabe, ez besuetan, baiña teletransportauta sentitzen naiz, benetan. Karua da, beiña merezi dau!

Urrixa azkenetan dago, eta laster azarua izango da. Ordurako zentrauta egon, eta zentzuduna izango naiz; bada sasoia-eta! amen!

Oporretako itzulerak, arrateek, frantseseko azterketak, lanean hasteak, Sustatuko kolaborazioek, belauneko bihurrituak, kurtso berriak......hauek guztiauek ez didate laga post hau amaitzen. Badakit urruntxo gelditzen zaizkigula oporrak, baina ezin utzi esan barik egun haietakoa.

Oporretan bidaia bi egin ditut, bata Lanzarotera izan da, lau izarretako hotel batera, pentsio erdian eta bakarrik; izan ere, premia larria neukan deskatsatzeko, eta ingurukoekin ezin nuenez, joatea erabaki nuen, buelta eta buelta egoteko.

Ez nago oso ohituta horrelako bidaietara. Hegazkina hartu dut, hoteletan egon naiz, baina inoiz ez horrela: pakete batean, eguzki-turismoa egiten. Normalean, hotelak merkeagoak izaten dira, edo hegazkina bai, baina pentsioetan, edo automobilean, edo hotela+abioia baina gero mugitzeko.....Horregatik nobata sentitzen nintzen, eta bakarrik egotearen esperientzia ere bizi behar nuen.

Loiun hartu nuen hegazkina (98548 hegaldia irtetera doa!!! Hitz egingo dut honetaz). Abioia beteta zihoan. Euskara gutxi entzuten zen bidaiarien artean. Eta langileek? Tutik ere ez! Hegaldi txarterra izanda, ezin da ezer egin? Ez dago azafata euskaldunik? Kataluniatik irteten diren hegaldietan ez dute katalana erabiltzen? Ezin dituzte agurrak, sikieran, ikasi? Beneta arrotza sentitu nintzen abioi hartan! Nire mundutik han urrun dago! Horrek pentsarazten dit, beharbada, ni bizi naizela mundu paralelo batean, benetako mundua beste hori dela....gehiengoarena!

Hotelean zer esanik ez! Hainbete ispilu, hainbeste doratu toki guztietan. Luxu faltsua, benetan. Hotela ederra zen, baina handikeria puntu bat ere bazeukan. Marbella estiloa. Itxurakeria. Turistak ez ziren atzerritarrak; izan ere, españolitoz beteta zegoen, arraroa Lanzaroten.

Hotelean ere arraro samar sentitzen nuen neure burua. Alde batetik, ohituta ez nagoelako; bestetik, dena oso desberdina zelako, baita jende modua ere. Bazegoen erakutsi nahi bat, jendea zerbait bazela, ez gosezto saldo bat, bufet librearen aurrean txoro-txoro eginda eglditzen dena. Oparotasun faltsua.

Bufeta aipatu dut, ia post oso bat merezi duen arren. Zenbat gauza! denetarik, kantitate handietan. Baina kalitatea? Itxura, beti itxura. Adibide bat: mahai oso bat zegoen tarta eta pastelekin. Oso gozozalea ez banaiz ere, gau batean tarta zati bat hartu nuen. puaj! Zer zan hura! Morokila! Nahiz eta itxura ederra zeukan, ez zegoen batere ona. Pena ikaragarria. Hala ere, afaltiarren platerek gainezka egiten zuten. Egia esatek, denok jaten dugu begiekin; ni jatuna naiz, Horratio. Baina askotan ez nuen jakiten zer hartu, maitasun barik, kariño gabe eginda zegoelako. Kantitatea eta itxura baino ez direlako garrantzitsuak. Hemen ere oropela, itxurakeria. Gainera, afariko edariak kobratzea, oparotasun hartan, oso kutrea begitantzen zait. Kontuan izan, gosaltzeko txanpana zegoela!

Gustura egon nintzen, pila bat deskantsatu nuen, lau liburu irakurri nituen....Oso ondo. Baina nire ingurua? Arraroa, arrotza erabat. Izan liteke ni izatea arraroa eta arrotza mundu horretan, seguruenik horrela izango da, baina hainbat momentutan gogorra, benetan.

Zein gogorra den turistaren bizitza!

Argentinako kantarixa domekan juan zan. "Gracias a la vida" zoragarrixangaittik ezaguna, Violeta Parra-n kantuak kantau zittuan, eta sekula ez dogu ahaztuko bere abestixekin hasi giñanok.

Pena eta tristuria baiño ezin dogu sentidu. Halan da be, beti geratuko jakuz grabaziñuak bere abots indartsu eta ederraz gozatzeko.

Horregaittik, beheian dakazue salekziño bat; hori dalako egin leikixon homenajerik onena.

Disfrutaizue!