Kanposantuan

Aspaldian ez nion bisitarik egin. Alzheimerraren eragina nabarmena omen zen, baina oraindik ere elkarrizketa bat mantentzeko gai zela esan didate. Tuteran hil zen gurpildun aulkian paseatzen zuten bitartean. Han bizi zen alaba gazteenarekin.

Larunbat goizean izan zen enterrua. Lehenengo Irungo tanatoriotik pasa ginen eta ondotik karabanan joan ginen Blaiako kanposanturaino. Eguraldi zoragarria, argitsua eta eguzkitsua. Blaian geundela jada, apaizak errezatu ostean hilerriko bi langileen atzetik joan ginen familiaren panteoira.

Panteoian sartu ondoren eta harlauza gainean jarri aurretik, hildakoaren suhi batek bezperako gauean idatzitako zenbait lerro irakurri zituen. Unerik hunkigarriena izan zen (niretzat behintzat). Gizon honen nobia zen hildakoaren alaba eta 2007ko ekainean hil egin zen. Hitz sentituak leitu zituen Ramonek.

Nengoen tokitik, San Martzial mendiaren goialdean dagoen ermita ikusten zen. Irungo nekazal eremuan dagoen Ibarlako lurrak ere bai. Zelai berde-berdeak erdibitzen dituen autopistaren grisak, noski. Autopistatik eskuin aldean Irungo zonalderik urbanoa.

Apirilean hil da amautxia eta Irunen bera da ezkondu arte (edo nobiarekin bizi arte, behintzat) opila oparitzen dizuna San Markos egunaren bueltan (apirilaren 25ean). Badira zenbait urte jada ez nuela opila harenean jasotzen, baina aurten seguru berarekin gogoratzen naizela egun hori iristerakoan. Goian bego.

Gurasoekin joan nintzen gero beste zenbait hilobi ikustera. Beste behin denbora zein azkar pasatzen den konturatzeko balio izan zuen. Ustez duela urte gutxi hildako jendearen benetako heriotz-datari erreparatu eta zer nolako sorpresak: hamar, hamabost, hogei, hogeita bi, hogeita lau urte pasa dira…

Eskerrak oraindik nire aitak, hildakoaren anai gazteenak, urteak betetzeko ohiturarekin jarraitzen duen. Atzo egin zituen 76. Gida-baimena kendu berri diote, baina uste baino hobeto hartu du albistea.

En castellano