Galtzeimer (XVI) Agur Donostia
Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.
Atzo arratsaldean hiru ordu pasa nituen attarekin. Berak ez zekien azken arratsaldea zuela Donostiako egoitzan. Bihar goizean anbulantzia batek eramango du Irunera.
Afaltzerako tenorean mahaian utzi ondoren, etxerako bidean N etorri zitzaidan gogora. Ez dugu entzungo haren txilioak, haren marmarrak, besteak urduri jartzeko zuen gaitasuna lagun (ez berea, gaixotasunarena baino).
C, begi urdin eder handiko emakume isila (gaitzak isildua). Cbisek ez nau berriro agurtuko, oso ondo jakin gabe ni nor naizen. Ez dit etxeko giltzetaz galdetuko.
M, 100 urteko langa pasatu duen emakumea, kasu egiten ez diotenean auxilioka hasten dena, oso ondo jakin gabe nor den bisitaria eta nor egoitzako langile.
Cbis ez dudala inoiz agurtu konturatu nintzen orduan. Hasiera batean, haren egoera eskasak inpresionatu ninduen. Gero ohitu naiz, baina ez dut, tamalez, agurtzeko adorerik izan. Lepoa jokatuko nuke berak ere eskertzen dituela hitz goxoak.
Jren txapel azpiko begiradarekin ez dut berriro topo egingo. Masail gorrituak ere ez ditut ikusiko.
Ez dut L entzungo oraindik osasuntsu dagoen M senarrarekin errietan, honek etxerako bidea hartu behar duela esaterakoan, harekin zazpi ordu pasa ondoren. Lri gutxi iruditzen zaio beti. Gaitzak jeloskortu du.
Akordatu nintzen Frekin, aitaren gelakidea. Eta Fbis, gelakidearen mahaikidea.
Jada ez dut topatuko hirugarren Fa pasilloan barrena bueltaka, zer moduz galderari, ederki erantzuten.
O aulki gainean mugituko da hankak arrastaka. Ez dut aurkituko pasilloan dauden eserlekuetako batean Hola edo antzeko aldizkariren bat gurpildun aulkiaren maindire azpitik atera eta irakurtzen.
Behean ez dit harrera egingo JM mutuak, atarian ondo kokatua, eraikineko bi sarrera-irteerak inork baino hobeto kontrolatzeko moduan.
Langile asko pasa da egun gutxi hauetan. Batzuk, behintzat, gogoan izango ditut.
Akabo. Ea nolako errutinak sortzen ditugun Irunen.
