Lasai, ez da ezer gertatzen
Larunbat goizean hondartzara joan nintzen. Udan bigarren aldiz gabarroira. Bidean jubilatu batekin hartu nuen kaskarrekoa. Biak atzeraka gindoazen eta ez ginen konturatu. Berak: "¡Qué casualidad! ¡En medio de la bahía! No me había pasado nunca". Niri, berriz, bigarren aldia da gertatzen zaidala.
Nizako atentatua eta Turkiako estatu kolpearen ondoren irakurketa egokia eraman nuen: Ana Malagón-en Lasai, ez da ezer gertatzen liburua. Orrizaina zegoen tokian hauxe irakurri nuen:
"Lubakian makurtu zen. Bakarrik. Ez zen inor gelditzen. Bere herrikideekin batera aurrera jo beharrean, muturreraino, azken ondorioetaraino, atzera egin zuen lehenengo tiroak eta leherketak entzutean. Bere gorputza zulo hartan erortzen utzi. Beste lubakietan pentsatu zuen. Etsaiarenak. Bere herrikideenak. Haietako batean bera bezain bakarrik ote zegoen norbait? Bera bezain koldar sentitzen zen norbait? Dardarari begiratu zion. Dardara belaunetan, eskuetan, ezpainetan. Ejertzitorik gabeko soldadua zen bera. Aintzarik ezagutzen ez duen lubaki abandonatuan. Iraganean, ahanzturan, desertore bat".
"Nire aitonaren anaia txikiena militarra zen. Gerran hil zen baina ez borrokan. Hil egin zuten baina ez etsaiek. Hil osteko domina bat eman zioten. Eta ostiak. Hil ostekoak horiek ere. Hurrengo egunean, batailara eraman zuten eta han lurrean utzi. Beste baja bat bezala zenbatu zuten amaieran. Aberriarengatik ohore handiz erori zela idatzi zioten amari. Ez soldaduen arteko liskar alkoholiko alu hartan".
Luistxo aka This Charming DJ-k eskerrak emateko kanta hau bidali zidan twitter bidez: Istanbul (Not Constantinople). Estimatua.
Tranquilidad, no pasa nada (este apunte en castellano).
