Levi's etiketa gorria

Badira aste batzuk Twitterren #umetakoberbak traola erabilita jolasean ibili ginela, ume eta gaztetxo denborako kontuak gogoratzen. Jolas, joko, eskolako tresna, marrazki bizidun, litxarreriak, marka, kantuak aitatu genituen. Halako batean, niri "Levi's etiqueta roja" etorri zitzaidan.

Levi's markakoak ziren jeans gutiziatuak gure artean sasoi hartan. Izan ere, hemen pesetadun Estatu Espainiar ez komunitarioan luxuzko bakeroak ziren. Garesti-garestiak. Orduan ere krisi latza bizi genuen, eta gazte asko, lan barik, Londresera joaten ziren au-pair edo hoteletan lan egitera paper barik, era ilegalean (hori ere ahaztuta dugu!). Kontua da, han askoz merkeagoak zirela praka hauek eta maletakadak ekartzen zituztela hemen saltzeko, eta dirutxo bat ateratzeko.

Kontua da gure ametsa zela halakoak izatea. Denon guraria, gutxik lortua. Izan ere, gure familia asko diruz ondo ibilita ere, ez zutela tontakeriatan gastatzen. Markistisa horrelakoetara oraindik iritsi barik zegoen! Baina gu, nerabeok, gaixotasunaren atzaparretan jausiten hasita geunden: adidas zuriak marra urdin bidunak eta levi'sak amesten genituen.

Egia esatera, arropa asko ere ez genuen. Hamalau urtera arte uniformez joaten nintzen eskolara eta uniformez gain, bakero batzuk eta igandeetako arropa baino ez geneukan (negurako modelo bat eta udarako, beste bat). Horregatik, batxilergoa ikasten hasi ginenean uniforme barik, arazoa etorri zitzaigun, eta praka batzuk ere erosi zizkiguten, eta alkandora eta jertseren bat.

Gauzak horrela, amari sekulako abarketa jotzen niola levi'sak nahi nituela eta nahi nituela. Erantzuna ezezkoa zen, jakina. Nahikoa geneukan Lois, Lee Wrangler eta Jesus markekin. Baina levi'sak espezialak ziren, etiketa gorridunak. Laranjadunak ere bazeuden baina ez ziren hain ederrak!

Sekulako zoramenak egiten ziren prakok egokitzeko, berriak zirenean oso gogorrak zirelako eta urdin ilun-ilunak. Biguntzeko eta gure gorputzaren forma hartzeko dutxatu egin behar genuen prakak jantzita, eta bazegoen, dutxa ostean, levi´s bustiekin ere lotaratzen zena!

Tematuta geunden, nahiz eta gizonezkoen diseinua izan (geroago etorriko ziren emakumeentzakoak) eta garestiak. Inbidia handia pasatzen nuen, nire lagun batzuek bazituztelako, ez eurei erositakoak, ez. Ahizpa nagusiak zeuzkaten eta haiei heredatuta! Forma eginda, kolorea joanda, goxo-goxo…

Esan moduan, gizonezkoen gorputzarentzat, gure gerri estu eta mokor zabalentzat ez zeuden eginak, beti gerria hartu behar jostunak! Hori bai, mutilei ondoen geratzen zaizkien prakak dira, gaur egunean ere bai, batez ere gastatuta daudenean, bere lekuan eta ez narras. Ipurtalde politena egiten die gizonezkoei!

Eta hamasei urterekin, nire bizitzako oparia: levi´sak! Donibane Lohitzunen amak erosita! Bai, lagunekin txangoan joan (Beste aldera, leku magiko horretara), ikusi eta nirekin gogoratu! Jakina, prezioz ere ondo egongo ziren. Zelako poza, zelako gozatua, plazera!

Praka haien prezioa ederki pagatu nuen. Eta orduan estimatu ez banuen ere, betiko eskertuko diot amari eragin zidan borroka, gauzek balio bat dutela eta kostatu egiten dela lortzea. Ikasgai ederra irakatsi zidan amak, gauza asko oso garbi baitzituen, eta niretako horretan eredu izan delako. Mila esker, Rosa!

Hortik aurrera, jeans haiek nire domeketako arropa bihurtu ziren, eta Gernikan asteburupasa izekoren etxean nengoela, jausi, armairuaren ertzean kateatu, eta tarrat! Tarratada ederra ipurdi gainean! Zelako disgustua! Hainbeste kostatako bakeroak! Zer egin? Txaplata grazioso bat lortu eta han itsatsi nion! Bestela…

Orduan hasi zen adarjotzea! Euskara klaseko mutilek hura ikustean Radio Futuraren "Divina" kantua hasten zitzaizkidan kantatzen:

Azken estrofak hauxe dio: "Te veo bailar con pegatinas en el culo y mueves con tu ritmo la cara de tus fans. Eres una bruja de oro, eres un pequeño ganster…" (dantzan ikusten zaitut, ipurdian pegatinak dauzkazula, eta zure erritmoarekin zure fanen aurpegua musgitzen duzu. Urrezko sorgina zara, ganster txikia…). Handik aurrera, nire kantua bihurtu zen, eta tabernetan jartzen zutenean biribila egin eta erdian dantza egin behar izaten nuen!

Levi's haiek aspaldian laga nion erabiltzeari, baina gordeta dauzkat; nahiz eta, zoritxarrez, aspaldian ezin jantzi, txikiegi dauzkadalako. Gero etorriko ziren beste jeans batzuk, elastikoak, modernoagoak, emakume joskera zutenak, baina haiek sasoi bateko sinbolo eta irakaspen baten ikur dira.