Poz bikotxa ogitegi parian
(Irudixa: LGA)
Azkenaldixan begiz jota jaukadaz ahalezko formak ; intuiziñua jaukat Lekeittion forma orijinalen korrupziñuhau ez dala aspaldikua (“emongo nazu” formia lez, itxuraz generaziño guztiak darabixena). Nik badaezpada halako bat soltatzen dabenian zuzendu egitten jetsat Nikori; berak onezkero ba jakik zelan esaten dogun guk (ahal dogu > geinke, ahal zara > zeinke, etabar) baiña ondiokan ez jetsak automatikoki urtetzen –lagunen berbetian pisua haundixagua dok gurasuena baiño, kontizu-. Halan be, bihar horretan nabillela, bide batez nere intuiziñuori indigenen berbetian azterketiakin kontrastau nahi juat, zuzenketa biharrian autoridade gehixago izate aldera. Momentuz pare bat pertsonari galdetu jetset, 45 bat urtekuak, eta ustezko “akats” hori erreproduzitzen juek.
Halan be, atzo, ustekabian, kalian, esperantzazko argi bat ikusi najuan. Tomaxekin najindoian kaletik, betiko martxa geldixan (pegoraz pegora, bordilloz bordillo olgetan...) eta Agirre Solarteko okindegi parian andra nagusi bat urten jakun. Tomax ogixari begira-begira geratu jakon, eta andria neregana zuzenduta: “Emon leixo?”
(Txaluak, txapliguak, confettixa!)
“Emon lei(ki)xo”, beraz (gaur eguneko lekittar gaztiak eta ez hain gaztiak “emon ahal dotsat” esango zeukiena). Oso pozik geratu nintzuan. Batetik, itxuraz gure moroko aditz formak erabiltzen dirazelako, lekittar nagusixenen artian. Eta bestetik andriak, umiari ogixa emon aurretik galdetu egin zestalako (ohizkuena ezebe esan barik emotia dok: ogixa, txorradak, gozokixak...).
Bixok irribarrez segidu gajenduan ba, kalian gora: Tomax bere ogi koskorrakin, eta ni nagusi gehixagori galdetu bihar detsetela pentsauta, nere teorixia konfirmatzeko.
