Garuneko gimnasixia
Kostau jatak! Baiña azkenian amaittu juat. Gezeta eta Hasierrekin erabilli doten katxondeuaz aparte, ez dok hainbesterako izan. Une batzutan intragablia dok, bai (hainbeste metafisika! esandako lez, horixe berori dok argentinuetaz gitxien gustatzen jatan alderdixa), baiña beste parte batzu genialak dittuk. Balantze final positibuakin.
Protagonistian barruko laberintuetaz gain, istorixia zera baiño sinpliagua dok: larregi irakorritta burua endredauta dakan morroi bat, lehelengo Parisen eta gero Buenos Airesen, egon baiño ez dana egitten. Bai, eze... egin-egin, etxok ezer egitten. Bere lagun diletantiekin (Parisen) abstrakziñuei buruz berba eta berba, harreman toxikuak lantzen (benetan indeseablia dok Horacio laguna) eta enpatia zer dan jakin barik (Rocamadour umian herixotzia... ¡brrrr! Armoniosonakin batera, barrua nahastau destan banakako eszena literariuetatik bat –estrogenuen eragiñez?-). Eta Buenos Airesen, bere antxiñako nobixian parasito, antxiñako lagunen atoian dinbi eta danba –euren pazientzixia...-, harik eta zoroaixe baten ostian barriro bizidunen mundura etorri arte (edo).
Argumentua bigarren maillan lagata, esperimentu haundi bat dok nobelia, adabakiz osatutako collage monumentala. Une batzutan idazlian adarjotziekin hasarratu be egin nok (liburu erdixa irakorri, eta... ¿¿barriro hasi bihar?? Jakin ezkeriok, direkziño tablerua jarraittuko najuan hasieratik). Gero, ostera, píezak bata bestiakin ondo (¿?) tolostu ahala, trankildu egin naiz (irakorle-emia nok kontizu). Eta, eskerrak Andres Amorosen prologo eta pajina barreneko oharrei, ohar erudituen ufala hobeto kudeatu eta klasiko hau hainbestian amaittu ahal izan juat. Pozik!
