Zatiak batzen
Edade batera ailegatuta, nahi baino gehiagotan apurtu digute bihotza. Batzuetan krak eginez, zauri sakon eta mingarria eraginda, gaitza dena osatzeko, orbaina lagako diguna betiko. Barruraino sartuta eztena, sortzen duen zuloari odola dariola egongo da luzaroan. Minsor-minsor, hortxe izango dugu beti.
Beste batzuetan, sarriago, bihotza printzatu egiten da, automobiletako aurreko kristalak bezala, zeharo txikitu barik, oreka ahulean, edozein ukiturekin milaka puskatan amiltzeko prest.
Besteetan, apurtu beharrean, arrakalatu egiten digute, ez da birrintzen baina markatuta geratzen zaigu, txikitan lisaburdinarekin eskuan egindako errea bezala: estua, meharra ia ikusezina, baina beti hor dagoena gogorarazteko zein erraz ematen diguten min.
Maizago, bihotza makestu egiten digute, akastu, mailatu txikiak baino ez dizkigute eragiten, izekoren baserriko portzelanazko kikara eta katilu zaharra balitza bezala, betiko makatu eta kamertua.
Horregatik askotan gure bihotzak belaunen itxura hartzen du; izan ere, belaunok gure umetako jauste guztien lekukotasuna baitute, urratuak lagatako aztarnak, mapa bihurtuta. Beste batzuetan konbatea amaitu duen boxeolari baten aurpegia dirudi: ebaki egin berriak, odoletan, ubelduak, hanpadurak, jipoitutako gorputz sufritua.
Kolpeek, batzuek zein besteek mina eta samina eragiten digute. Jakina, txiki-txiki eginda, birrinduta dagoenean da latzena. Baina kolpe txikiek ere zauritzen dute, uste duguna baino gehiago. Sarritan espero ez genituelako, dezepzioak eta desilusioak baino ez direlako izan.
Agian, mingarriagoak izan zaizkigu mailatu hauek bihotza gogortuta, gotortuta eta sendotuta geneukala benetan pentsatzen genuelako. "Berriro ez zait pasatuko" amorruz oihu egin genuelako…
Atzera ere bihotz eritua, berriro ere kola bila zatiak jaso eta itsasteko, indartuko den esperantzan…
Baina ez dago sentimenduak korazatzerik, nire aurretik poeta handiak konturatu ziren bezala, eta nik baino hobeto deskribatu zuten legez
