Zartadak
Orain urtebete lehertu zen dena, amildu zen magala Eitzagan. Halere, amiltze horren benetako arrazoiak zeintzuk diren ez dakigu oraindik. Zabor olatu erraldoiak beste horma batzuk ere zartatu zituen, barnekoak. Nire barruan eta beste askoren barruan. Zartatu zen agintarienganako geneukan konfiantza txiki hori. Uste genuelako ―txarto ala ondo, gustatu ala gustatu ez―, kargudunak gu babesteko zeudela halako hekatonbe larri baten aurrean. Konturatu ginen ezetz.
Ikasi dugu ez garela ezer eurendako, ez diegula ardura, orduko hartan inguruko biztanleok babesgabe eta abandonatuta laga gintuztelako. Inork ganorazko argitasunik ez zigun eman. Bitartean, gu noraezean genbiltzan, ezer aditu ezinda. Ez-itzultze puntu bat izan zen, eta batzuoi behingoz begiak zabaltzeko balio izan zigun.
Tristea da guztia. Tristea, Alberto eta Joaquin galdu zirelako. Tristea, hondamendi ekologikoa eragin zuelako. Tristea, desanparoa bizi izan genuelako. Tristea, bertan zer dagoen ez dakigulako. Baina tristeena da gogoa arrakalatu zigunak ―zabortegiak azaleratutako sistema ustelak― zartatu digula konfiantza.
