Telefono dei bat
Deiak gurekin gustatuta dagoen pertsonaren irribarrea bidali ahal digu, lagunaren haurdunaldi bilatu horren berri eman, azterketa aprobatu dugula, bihar ikasle guztiek piper egin eta jai daukagula....gauza ederrak, politak.
Baina tristeziarik handienak, desgraziarik gogorrenak, notizia krudelenak sarri askotan telefonoz esaten dizkigute.
Bihotzeko okupa abandonatu batek deitu dit. Ikaragarri poztu naiz, betiko moduan gogoan neukalako, baina alegranzia bizkor joan zait, kontatu didana gogorra delako, oso latza.
Berba egin ostean, eskegi eta gero, mila gauza pasatu zaizkit burutik, berarekin bizitako gauzak, noiztik ezaguten dudan, zer egin dezakedan...Hausnartu arren, ezin izan diot irteerarik aurkitu; berarengan pentsatu baino ez. Eta sarriago deitu, jakina!
Hian ez deusak, ahulak eta makalak senttzengara horrelakoetan bizitzaren aurrean! Nondik atera indarra, nondik irribarrea, kemena? Hori gure papera denean, batez ere. Hain berba gutxi daude, hain jarrera konplikatuak bizi ditugu!
Zelan izan euskarri, oinarri eta makulu? Ez dakit, bilatu beharko dut, tokatu zait eta.
(segituko du)
