Paperaren distira
Papera laga dut, edo berak ni, zuzenago esatearren. Amaitu zen epea, baina nik idazteri laga ez. Blogak hornitzen segitu dut, eta lau haizetara zabaltzen. Baina ez da berdina. Paperak ematen zidan distira, errekonozimendua, amaitu da, eta kittoko elkarrizketaren ondoren. Itzuli naiz lehengora, blogari arrunta naiz atzera ere. Fan berri sutsuenak ere isildu dira (bai, ondo irakurri duzue. Denetarako dago munduan, zorionez, gure auto-estimuaren mesedetan! Jendea gutxirekin konformatzen da, gero!). Bai, fanak, letra inprimatuak dakarren miresmenaren ispilu dira. Paperak, oraindik, duen indarraren adierazgarri.
Irailean hauxe gertatu izan zait: Post bat jarri blogean. Twitterren begiratu, Facebooken, e-mailean… ezer ez! Ez bertxiorik, ez datsegit, ez erantzunik. Zorionak eta irribarreak ere apaltzen ari dira. Ospearen oihartzuna isildu…
Egunkarian argitaratzen nituen artikuluak biribilagoak ote ziren, blogeko postak baino? Hobea nintzen erlojuaren eta karakterren presiopean? Prestatutako artikuluak eta Berrian argitaratu ez nituenak baina bai blogean, kaskarragoak ziren? Ala abuztuan gertatutakoa udako beroak eragindako espejismoa baino ez ote da? Ederra baina faltsua?
Diotenez blogarion egoa gainbaloratuta dugun idazle frustratuak gara. Fama hori daukagu, behintzat. Atentzio pixka baten truke strip-tease emozionalak egiteko gai garela. Gure izena eta blogarena edozein tokitan ikusteak pizten omen gaitu. Afektu bila gabiltzalako, agian, edo errekonozimendua, eta izenenak kontsolatzen gaitu. Beharbada, mantxeta prestigiotsurik ez gaituelako babesten. Seguruenik itzal hori lortu eta desagertutakoan babesgabetasuna nabariagoa dugu. Ondo ohituta zegoenaren negar txepela!
