Okerreko lekuan

Ume denboran ikusten zen telebista kate bakarrean bakero filmak ziren jaun eta jabe. Jakina, bakeroak onak ziren eta indioak gaiztoak. Kalean jolasean genbiltzanean denok nahi genuen bakero izan. Baina, hara non amak esan zidan onak, benetako onak indioak zirela, indigenak, bertakoak zirelako eta bakeroek lurra ostu egin zietela. Hor nire lehenengo krak-a!

Kalean olgetan ibiltzen ginenean "lapur eta polizietan" ere ibiltzen ginen, Noski, denok nahi genuen polizia izan, poliziak onak zirelako eta lapurrak gaiztoak. Baina kaleak ikusten nituen poliziak gaiztoak ziren, aitak esan zidan, bere atzetik ibiltzen zirelako. Horra hor, nire bigarren krak-a!

Horrela beti; krak-ik krak. Denek onartutako egiak ez omen ziren hain benetakoak. Sarritan kontziente izan barik, baina izaera ukatua nuela jakinda, subkontzientean bazen ere.

Zenbat alditan sentitu izan naiz okerreko lekuan, egon behar ez nuen taldean, nirea ez zen barrikadan? Beti parekoari inbidiaz begiratzen, eta nengoen tokitik mugitu ezinda ohituraz/tradizioz/ohikeriaz/halabeharrez?

Nire lekua topatu ezinda, deseroso ia beti. Nire gogoa "ni ez naiz hemengoa" etengabe errepikatzen. Borroka isilean eta geldoan gune amestu horretara ailegatzeko, "hemengo naiz" txilioka aldarrikatzeko, eroso eta etxean.

Ez dakit etxe eroso horretara ailegatu naizen, ezta existitzen den ere. Baina berdin zait. Deseroso eta kale gorrian sentitzen naizenean, nik aukeratutakoak direla badakit, nahi dudalako edota behar dudalako gura dudan hori erdiesteko.

Ez daukat adinik ez gogorik nahi ez dudan gerran egoteko, eta barrikada nik aukeratzen dut, balego, behintzat! Gogo barik ibiltzeko egunak amaitu ziren, politesia absurdoa ere bai. Ez dut gura eta kitto!

Orain ez naiz okerreko lekuan sentitzen, agian batzuetan ez nago eroso aukeratzean kale egin dudalako. Baina toki egokia topatzeko hainbat desegoki probatu behar, ezta?

Hori bai, neure burua dabil gusturen eta lasaien. Ni neu izateko aukera eman diodalako, behingoagatik, ni naizen horri,