Nire treneko laguntxoa

Kabaretera ordutegia daukadanez, lanetik berandu irten, eta Eibarrerako azken trena hartzen dut, 21.42an. Beti tren erosoa etortzen da ordu horretan, zoragarria izaten da beharretik nekatuta gatozenondako. Gainera, gehienetan berogailua puntu egokian egoten da. Egia esateko, niretzat eguneko momenturik onenetako bat. Bakarkako jarlekua hartu, parekoan nire traste guztiak laga, liburua atera eta irakurri egiten dut. Plazera!!! Umm!!!

Aitortu behar dut garraio publikoan bakarrik eta isilik (arraroa) joatea gustatzen zaidala. Tira, nire ondoan dagoena laguna, lankidea, ikaslea edo oso ezaguna bada, gustura joaten naiz kontu kontari, baina ezin dut jasan ezezagunekin edo oso gutxi ezagutzen ditudan pertsonekin berbetan jardun beharra. Horretarako nire liburu/egunkari/irakurgaiaren konpainia nahiago dut. Ez dago gauza agobianteagorik mintzatu nahi ez duzunarekin derrigor hitz egitea baino. Horregatik erabiltzen dut beti parapeto irakurgarriren bat.

Orain hiru bat aste, baina, ziklogenesi esplosiboari "esker" (Iparraldekoentzat, Klaus ekaitza) Mallabian trenbidea jausita egon zen. Hori dela eta, aste luze batean trena eta autobusa hartu behar izan genituen gure bidea egin ahal izateko. Horrelakoetan lagunak egiten dira, askotan Euskotrenek inongo informaziorik ematen ez duelako, eta bidaiariok gure artean argitu behar izaten ditugulako zalantzak (alde horretatik, Euskotrenek asko dauka ikasteko, benetan). Horrelako zati batean, Durangon trena hartzen duen neska bat hurreratu zitzaidan, azken berriak komentatzeko. Lehen ere ikusita neukan, eta biok geltoki berean egoten ginen. Baina trenarenagatik berbetan hasita geunden. Behin, gainera, bere ondoan ere jarri izan behar nuen.

Handik aurrera igerri nuen geralekuen agurtu eta hurreratze saioak egiten zituela, estrategia argiak zituen nire ondoan jarri eta berriketan hasteko: "¡Qué frío!, ¿no?" eta horrelakoak. Nik, halere, "SÍ" esan eta trena ailegatutakoan beste ate batetik sartzen nintzen, eta bakarkako aulkietan jesarri. Beti bera saihesten. Behin telefono dei bat ere hartu nuen aitzakitzat berarekin ez esertzeko, famatuak aireportuetan bezala, kazetarien galderei ez erantzuteko.

Seguru neska jatorra dela, baina Durangotik Ermura (bera bertan jaisten da) zer deomontre esango diot? Gogorik ere ez dut izaten ezer esateko, ezta pentsatzeko ere. Oso desatsegina eta deserosoa egiten zait, nahiko daukat musika denondako jartzen dutenekin. Zergatik ez naute errespetatzen? Zergatik ez dute nire espazioa gordetzen?

Irtenbidea aurkitu diot: euskaltegia estaziotik zein geralekutik antzeko distantzara dago; hortaz, lehenxeago irten eta geltokira joaten naiz, eta bakarkako jarlekuan jesarri, liburua atera eta irakurtzen hasi......umm, plazera!