Nire feminitatea
Nire feminitatea ez datza makillajean, ez takoien altueran, ez gonaren luzeran, ez titien biribiltasunean, ezta ugalkortasunean ere. Ez naiz emakumeago, ezpainak gorrik margotzeagatik edo hankak depilatuta eramategatik. Samurtasunak edota maite ditudanak zaintzeak ez nau egiten andreago. Ibilera baldresak edo ile laburrak ez didate femeninotasunik kentzen.
Sarritan, oso gizon sentitzen naizen arren, horrek ez du esan nahi oso emakume ez naizenik. Izan ere nire emakumetasuna maskulinoa ere bada. Bietatik dudalako, eta biak barik ez nintzatekeelako ni.
Ez dakit zer den emetasuna, jainkosa bat ez daroadala nire barnean ere badakit (edo bai, baina beste edozein pertsonak bezala). Printzesa ere ez naiz, errepublika aldarrikatzen baitut beti. Ez dut gizonezkoen aldean desberdina izan, ezberdina banaiz ere.
Ez dakit zertan datzan emakumetasuna, zer den ere definitzeko ez banaiz gai. Halere, emakumea naiz, femeninoa eta maskulinoa, pertsona, finean. Eta gustura nago emakume izanda!
On urte batzuk Helsinkin Erasmusen neuala generuai buruzko klase bat euki neban, total interesgarrixe. Feminidadi eta maskulinidiatxik gebizen berbetan, baine nik ez neukan argi zer zan. Ta ordun, andereñuai galdetu netzan: "Nik eztai zer dan femenini ixati". Ta berak erantzun ban: "Iñok be eztaki".