Mitoak eta maitasun falta
Azken boladan, bideo bat dabil bueltaka sare sozialetan eta, horren ondorioz, komunikabideetan oro har. Paul Langfocus-ek egin du. Gizon hau Kaliforniako youtuberra da, eta hizkuntzen gaineko bideoak egiten ditu. Oraingoan, euskararen txanda izan da, eta ingelesez era txukunean dakartza gure hizkuntzaren nondik norakoak.
Hala ere, emandako zertzelada batzuk topikoegiak iruditu zaizkit. Alde batetik dio euskara hizkuntza isolatua dela, Euskal Herria isolatuta egon zelako. Isolatua? Nolatan izan liteke euskara hizkuntza isolatua hitz gehienak beste hizkuntza batzuetatik etorrita? Euskal Herria isolatua? Hona erromatarrak, zeltak, arabiarrak, gaskoiak, bikingoak,… etorri dira, barren! Pirinioak pasatzeko leku handi bi zeuden, eta bata bertan! Ezin isolatuta egon!
Nago, baina, kanpotarrek egindako bideo hauen arrakasta –barkatu zatarkeria– gure kanpolarrosismoan datzala. Kanpoan egiten dute halako zerbait, eta biral bihurtzen dugu ziztu bizian. Eta badakizue, kanpolarrosismoak etxekardismoa dakarrela; hau da, etxean egindako lan serio eta osoei ez diegula jaramon larregi egiten. Gure patua!
Hau guztiau esango nuke maitasun faltagatik dela. Bai, dugun gutxiagotasun konplexuagatik. Gutxitan tratatzen gaituztelako goxo. Horregatik oihartzuna, ez gaudelako gauza onetara ohituta. Beti baztertuta, beti eskubideak eskatzen eta aldarrikatzen, gorroto eta autogorrotoak jipoituta. Gutxi maite izan gaituzte, eta maitatu gaituztenean miresmen estetiko hutsa izan da. Gutxitan grina eta pasioa bere baitan duen maitasunaz, sexua eta kariñoa uztartzen dituenaz.
Euskara eta euskaldunak maitatu ez dituztenek badakigu nola tratu gaituzten, debeku, zigor eta mespretxuz. Ez dut larregi aitatuko, denok sufritu dugulako noizbait maitasun ez edo gorroto hau.
Maitatu izan gaituztenek, ordea, sarriegi tratatu izan dute euskara Ming dinastiako murko bat balitz bezala: ukiezina, ederra, hauskorra, bitrinan sartzekoa. Hizkuntza puru eta garbia. Museoko gaia, alegia. Guk, baina, euskara zikina nahi dugu, bastarta. Lokatzetan sartua, irainez betea, lizuna. Erabilerak maiztua, esamoldez betea, gaztea eta zaharra, internazionala eta txokokoa. Bitrinatik aterata, erabilia. Maitasunaz berba egiteko. Eta sexuaz. Nabarra eta narrasa. Jasoa eta kalekoa.
Maitatzen ez bagaituzte ere, maita dezagun geure burua. Hortik hasiko dugu-eta bidea. Laga ditzagun misterioak eta mitoak. Ez diezaiogun auzoari hainbeste begira, so diezaiogun gehiago geure zilborrari. Eta gu geurera!!!
