Mikel Laboa eta ni

Ikasle batek izenburu hau jarri izan balesta idazlan baten, zuzendu eta "Mikel Laboa eta biok" jarriko netsake. Ni, baiña, ez naiz atrebidu "eta bixok" jartzera, Laboak nerekin hartu-emonik ez zekalako. Halan da be, umetatik izan dau protagonismua nere bizitzan, ez bakarrik momentu askotan soiñu bandia izan dodalako, anekdotan bat be badakadalako berakin.

Sasoi baten 6 diskua buleta-bueltaka euki neban, zinttia gastau arte. Urten barri zeguan, eta guretako magikua zan. Orduan sasoian, oin hogei bat urte-edo, Ermuan jotekua zan, bertako gazte asanbladiak -edo ekarritta. Baiña arazon bat egon zan, eta udalak baimenik ez zeban emon. Ez dakitt ondo zelan izan zan, gauzia da kontratauta bazegaula, baiña ez zekan nun jo. Hori dala eta, unibersidadian jo zeban eta aretua gaiñezka zeguan: jentia pasilluetan jarritta, zutiñik, kantuan....itzela. Gaiñera, ixa danak gaztiak eta itxuria nahiko punki-makarrosua.....Edarra izan zan!!

Nere nekdota personala, baiña, lehenagokua da. Lau urte nittuanian anaia jaixo jatan. Horrekin batera eskolan hasi nintzan. Oso gaizki jaten neban, mizkiñ hutsa nintzan. Gaiñera, nere ikaskide guztiak letrak ikasten zebizen bittartian nik o baiño ez neban ikasi, a-ri buztana behian, goixan,...jartzen netsan, baiña ez eskuman beheko aldian. Ikaragarri kostau jatan. Hori ikusitta, nere irakasliak (???), monjia bera, gurasueri esan zetsen ez nintzala normala, ez nintzala osua. Imajinau zaittie! Gure aitxak lagun bat pedriatia eukan Donostian. Hareri deittu eta Mikel Laboanian eskatu zeban txandia (ume psikiatra zan). Bittartian, lagun horrek ikusi ninduan eta normala nintzala konfirmau zetsen gurasueri, zeluak baiño ez nittuala, itzelak, baiña zeluak besterik ez. Jakiña, ordura arte etxeko printzesia nintzan! Hori dala ta, Mikel Laboakin euki neban zita galdu hori beti izan izan da etxian adarra joteko aukeria.

Gure aitxak, medikuak eta kuadrilla batek urtian behin bazkarixak egitten zittuen Donostian. Iñoiz Laboa juanda zeguan kafietara, eta holakuetan aitxarik nere preguntia egitten ei zetsan. Ei. Aitxan ipoin bat izan zeikian, baiña beti kontatzen zestan. Pentsau, nik lotsia eta poztasuna neurri berian sentitzen neban.

Deportibuak 75 urte bete zittuanian Euskal jaira ekarri genduan. Orduan ezaguitzeko aukeria zian neban. Gizon jatorra, traturako gozua, irribarretsu denpora guztian. Pote batzuk hartzen be ibili giñan, eta anekdota barregarri bat kontau zeskun. Gertukua eta apala izan zan gurekin. Lora sorta bat emon gentsan, eta ez zeban hartu nahi izan, berari koruak egitten zittuan neskiari emoteko esan zeskun, erdi-lotsatuta.

Hauskor itxuria zekan, biharbada abotsak be laguntzen zeban horretan. Bere abots hain partikularra...Gero kantu tradizonalak, poeta haundixak eta musiko itzelak batu dittu bere lanetan. Artista ikaragarri baten biharra. Haundixa bezin apala, beti urdiñ illunez jantzitta (behin plaian Getarixan ikusi neban, eta baiñuko jantzixa be urdiñ illuna eukan!), azken urtiotan aitxitxa irudixa be hartuta netsan bere txapel berezi harekin.

Gu umezurtz geratu gara, gure kulturako haundixenatako batek laga gaittulako. Askotan esaten diran berbak dirala badakitt, baiña zer gehixago esan pozik, triste, negarrez, alai gegauzenian musikia jarri zeskunari? zenbatetan kantau dittugu bere kantuak, trankil-trankil geguazenian, afari ostetan, gaupasetan erdi lafiauta, udalekuetan, dutxan? Holan jarraittuko dogu, baiña oinguan jakinda ez dogula barriro be bere kontzierturik entzun, bera ez daguala hamen. 

Guk, baiña, bere musikaz zuzenian gozatzeko aukeria izan dogu, eta hori zoragarrixa izan da. Milla esker, Mikel!!