Kolokan
Kolokan bizi gara, ez dugu ezer seguru. Betiko maiteko gintuenak, denbora laburrera laga gintuen. Ustezko lagun adeitsuak bihozgabe jokatu du geugaz. Behin betiko lan-kontratua eten digute sinatu eta urte bira. Lankide eskuzabala, berekoi hutsa da. Umea gizondu/emakumetu egin zaigu. Etxe dotore berria, maiztu eta pintura premian daukagu. Maitale sutsua txepelduta dabil. Gurasoak aitita-amama bihurtuta, umetu zaizkigu. Urrunetik behatzen genuen mutil eder hark ilea galdu eta tripa itzela dauka. Etxe ondoko mimosa arbola sendoa, moztu egin dute. Adiskidearen printzipio aldaezinak ere, goitik behera irauli dira…
Betiko zena, inoiz ez da betiko. Kolokan gaude etengabe, amaraunetik zintzilik, hari single eta hauskor horretan eskegita dilin-dalan: buru, gorputz, gogo, arima, bihotz. Babes edota makulu bila, euskarria topatu nahian, etsi-etsian, oreka bila, mahai loka baten moduan, lortu ezinda. Udazkenean, hego-haizeak dantzan darabilen orbela legez.
Betierekoa ez da ezer, hala sinetsarazi baziguten ere. Oinarri sendoduna, kili-kolo dago. Ez dago orekarik, haizeak zapiak nola, mugitzen zaigu guztia denborarekin. Ezin "bertan goxo" egon.
Halere, afektua, elkar-ulertzea eta eutsi-lekua, espero bako tokian, gune ezegonkorrean, nahi gabe, aurki liteke. Leun kulunkatuz, harri sendoaren gainean. Kolokan baina seguru, babestuta.
Zure blog hau duela gutxi egin dudan aurkikuntza (ederra) da, duda barik. Zure azken gogoetak asko gustatu zaizkit.
Honako honen inguruan zer esan? Ez dakit kontsolamendu handia den, baina,a gian, sendotasuna eta irmotasuna norbere printzipio eta jokaeretan bilatu eta aurkitu beharko ditugu; hau da, gertatzen dena gertatzen dela, gure jokatzeko era sendoak, aldaezinak; gure usteak, sinismenak... besteen onarpenaren edo erantzunaren edo erreziprozitatearen zain ez daudenak.