Kaleko kontu bitxiak
Eskaparate bati begira nengoen, eta ondoan emakume heldu bat eta mutil gazte bat. Nahiko ozen berbetan, edukazio maila gutxikoak ziruditen. Biak zuri eta bertakoak, baina itxuraz diru gutxikoak. Beste aldean, neska batzuk, bata hiyaba buruan zuela. Neskak mugitu egin dira, eta emakume helduak zerbait esan du. Hiyabdunak erantzun eta andreak "Esa mora qué me va a decir". Nerbioak dantzan, "orain hemen montatu behar da!" pentsatu dut.
Hurbildu egin naiz, badaezpada ere. Gertu, adi eta jagoten geratu naiz. Igarri dut nire moduan beste emakume bat ere bazegoela egoera behatzen, hiyabdunaren defentsan irteteko prest. Bete emakume zelataria ere zuria zen, eta markako boltso garestia zeraman, pija estiloa ere bazuela esango nuke. Ikaragarri poztu nau beste bat ere ikusteak alerta egoeran, ezer gertatuta ere ez nintzela bakarra izango.
Kontua da, andre helduak arrio egin duela eta semearekin berbetan zebilela esan diola musulmanari. Hor geratu da kontua, eta bakoitza bere aldetik joan gara, arnasa luze hartuta.
Aurrera egin eta hadik 20 metrora non gelditzen nauen mutil gazte zuri potxolo batek, aingeru aurpegia duen horietakoak, ortodontziak lortutako hortzeria perfektua irribarrean ageri zuela. "Perdona, me llamo X, y soy nuevo en esto. ¿Me prestas dos minutos?". Begiratu dut eskuan zer zeukan eta Save the Children erakundearen karpeta!. "Uf ‑esan diot euskaraz- ez, ez zait interesatzen". Berak euskaraz "Baina utzi kontatzen". Nik, atsegin baina mozten "ez dizut denbora galarazi nahi, ez naiz egingo bazkide". Eta ospa egin dut. Bere lankide bat ere bazebilen beste neska bat konbetzitzen. Aurrera egin dut.
Kale bat aurrerago mutil beltz eta eder talde bat sinadurak biltzen. "Contra la ablación, guapa" esan dit batek. Segundo baten ehunka gauza pasatu zaizkit burutik, eta ez dut sinatu. "Ahora no, tengo prisa" (ez zen gezurra). "Otro día" erantzun dit. Baina ze kanpaina da hori? Nori emango dizkiote sinadurak? Zer lortu nahi dute nire datuekin?
Bitartean, kale bazterrean ijito itxurako gizon bat lurrean jesarrita eskean, kartel handi batekin: Vivo en una chabola y tengo tres hijos. No tenemos ni luz, ni agua. Acepto comida". Bihotza apurtu dit, eta lanera joan behar izan ez banu, berarengana joango nintzen zer janari behar zuen galdetzera.
Itzuli naiz geroago, baina eskalea ez zegoen. Firma biltzaileak ere ez. Jakin-minez geratu naiz, eta lagundu nahian. Baina ezin. Hustasuna sentitu dut. Ondoeza eta tristura
Hauxe da gure herria, lagunok: aniztasuna eta elkartasuna; pobrezia eta dirua; mundua konpondu nahia, baina albokoen gabeziak ahaztuta.
