Jose Enrique goguan
Izango dira hamabost bat urte, gitxienez, ezagutu nebala Jose Enrique Deportibuan. Mendi taldeko mahaixan atzian, serixo, jentia apuntatzen, informaziñua emoten, federau txartelak egitten,...
Hasieran erreparo puntu bat be emoten zeban, hain korrekto, dena zuzen eta ordenau edukitta. Gu, bittartian, gazte berdiak giñan, zoro-haixiak jota, eta bera nagusixa, lagun baten aitta arduratsua.
Baiña hau hasierako inpresiñua baiño ez zan. Niri puntua segiduan harrapau zestan eta beti ibiltzen jatan zirikatzen, adar-joten, sekulakuak esaten. Ni be ez nintzan atzian geratzen eta hala jokatzen neban berakin, joko partikular eta dibertigarrixan.
Ziri háretan guztietan, baiña, estimua zeguan, kariñua. Beti zan nerekin adeitsua broma háren artian. Errespetua kontu guztian oiñarrixan.
Beti burrukan ibiltzen giñan, baiña alkarri gura gentsan, eta oso ondo pasatzen genduan gure zirikalari demetan.
Esan dodan moduan, errespetua eta kariñua zeguan gure artian. Asko estimatzen neban, espeziala bazan be, edo biharbada horretxegaittik, espeziala zalako oso. Babestu ninduan (mendi komisiño osuak egin zeban letxe), eta une latzen bat be bizi izan genduan alkarrekin, Moncayon, adibidez.
Aspaldi ikusi barik nenguan, eta bere galderia eginda, Sosolatik ez zebala urtetzen esan zesten, eta bisittan juateko. Baiña bizitza zoro honek askotan ez gaittu nahi dittugun bidietatik eruaten, eta "juango naiz" pentsau, esan baiña sekula juan ez!
Oin penia ezin izan netsalako agur esan, ezin izan zestalako, atzera be, antiojuen gaineko bere begirada ha bota, ez nebalako bere irribarria adar-jotian ikusi...Penia eta tristuria dakat, bizitzako etapa bateko lagunetako bat juan dalako, konturatu barik.
Besterik ezin dot esan: eskerrik asko, Jose Enrique!
Bera goguan, famelixia be buruan. Batez be Esther eta Enrike. Besarkada bana!
