Isiluneak
Momentu batzuk disfrutatzeko isilean egotea baino ez dago. Hondartzan, adibidez, itsasoaren hotsa entzuten, jenderen berbaroa, lasai, erdi-eguzkitan erdi-gerizpetan, noizean behin Ai barki, barki oihu urrunak monotonia apurtuta. Hala gustatzen zait egotea.
Mendian ere, tontorrera iritsita isilunea dut atsegin, inguruan dagoen orori begiratu, brisaz gozatzeko izerdia lehortzen den bitartean. Une hori magikoa izaten da: arnas-hotsak eta txorien txioek jartzen diote soinu-banda plazerezko denbora horri. Askotan laburra izaten da, istant bat besterik ez. Denboratxo horiek norberarendako dira: guren pentsamenduak entzun, inguruaz gozatu, gure gorputzaren kontzientzia izateko, gozamen merke eta ezinbestekoa.
Trenean ere horrelakoak gustukoak ditut lanerako bidean, lasai irakurtzen, kontzentratuta. Lan osteko erlaxazioa ere bada eguneroko plazer txiki horietako bat.
Horregatik, hiltzaile-sena pizten zait barnean inguratzen nauen edonork horrelako tarte zoragarrietako batean tar-tar, txor-txor Atlantiko osorako telefonoz aritzen bada, edo talde batekoek elkarri oihuka egiten badiete berba.
Darabilten gaiek interesik balute, sikiera! Informazio iturri balira! Adibidez, lagun bati hondartzan asteon gertatutako koadroa: ondoan emakume bat ordubetez isildu ere egin gabe, garrasika hitz egiten metro batera zegoen beste batekin. Denok jakin zuten hilekoa jaitsi zitzaiola, senarraz potrotaraino zegoela, zer bazkaldu behar zuen (bai, postre eta guzti) eta zein ordutan jaiki zen guztia prestatzeko. Horrelako ganorabakokeriak baino ez dira entzuten, inori ardura ez dietenak.
Zer premia zuen dena oihuka esateko? Batere ez. Lagunak esan zidan moduan, heziketa eta errespetu kontua da, besterik ez. Izan ere, hori gertatu zitzaionean beste aldean familia britainiar bat zeukan. Aita-ama eta hiru seme-alaba. Egongo ez balira bezalaxe izan omen zen. Hitz egiten zuten, baina tonu normal batean. Horrek ez du molestatzen, paisaiaren hotsak direlako.
Lehengoan, niri ere horrelako zerbait gertatu zitzaidan. Trenean gindoazen, dena mukuru beteta, eta pareko neska (ezaguna, gainera) etengabe telefonoz denondako mintzatzen. Hori gutxi balitz, gaia larria zen. Familiako eztabaida bat lau haizetara barreiatuta. Ez zen konturatzen zertan zebilen herrikidez josita zegoen bagoi osorako? Ez, antza, heziketa onak horrelako mintzagaiak pribatuan mantentzea eskatzen baitu. Baina heziketa falta hain da nabarmena nonahi…
Oihulariek balekite zelan hondatzen dizkiguten gozamen une ederrak, berdin jokatuko lukete? Ala haiei bost axola die, bolada txarretan, oroimenetik berreskuratu eta bizitzari aurre egiteko balio digutela atseginezko memento horiek?
