Imanoltxu

Gabon aurretxuan hil zan Imanoltxu, Imanol Trebiño Barruetabeña. Halan deitzen gentsan eibartarron zerrendan, ez dakit zergaittik, txikixa ez zan-eta!

Bertan ezagutu neban Imanol. Kaletik be ezaguna egitten jatan, baina gure posta zerrendan eta afarixetan egin genduan benetako ezaupidia. Sarrittan, eztabaida hutsian, kontrako pentsamenduakin, baiña beti ondo. Izan be, Imanoltxu benetako zirikatzaillia zan, eta akulua ziztatzen zeban jakiñeko tokixan. Iñoiz ez zan jakitzen nundik urtengo zeban, botatako haxe nundik nora zetorkixon, begirada diferentia eskintzen zetselako gaixeri. Horrek beti harrittuta lagatzen ninduan, zelako bueltia emoten zetsan danari. Era berian, batzuetan desesperau be egitten nintzan berakin, nik botatakua azaltzeko edo errepikatu eragitzen zestalako! Baiña hori be bazan bere enkatua.

Horregaittik deitzen gentsan Imanoltxu, oin jakin dot: bere xaxatze horretan desesperau arte jardutzen bazeban be, beti goxo eta modu onez hartzen zittualako gure arramuskadak. Nik, behintzat, hala imajinatzen dot bera pantailla atzian, irribarre erdi batekin gure berbaldixak irakorri, eta nun zirikatu pentsatzen.

Igarri dogu bere faltia azken urtiotan, eta hala segiduko dogu, beti egongo dalako zibereibartarron bihotzian, kariño handixa gentsan-eta! Adixorik ez, Imanol!

Famelixa eta laguneri besarkada bat!