Hiru txio
Diotenez batzuek informazioari adikzioa diote, ezin dituzte pasatu egun batzuk berririk jakin barik, maila guztietan, gainera. “Badago nobedaderik herrian?” galdetzen digu hamabost egunetarako oporretan abiatu denak. Berdin dio Santanderrera edo Sydneyra joan den, galdera beti da hori.
Ni ere halakoxea naiz: esnatu bezain laster irratia pizten dut eguneko notiziak entzuteko. Beharbada, albisteak kontsumitzeko modua aldatu da internetengatik, baina berri egarriak hor segitzen du. Hala, askotan pentsatu dut reality-show baten parte hartuko banu, nire gertukoen faltaz gain, munduaren berri ezin jakitea eramango nukeela okerren; benetako bizitzan zer gertatzen den ez ezagutzea, alegia.
Horregatik ahoa bete hortz lagatzen nau pertsona batzuen jakin-min ezak. Urtero egoten dira ikastaldean halako batzuk. Gainera, desinformatuen kopurua gora doala esango nuke. Halere, ez naiz ohitzen, gaitza baitzait bizimodu hori.
Baina egun batzuetan ederki ulertzen diet. Edo, hobeto esanda, inbidia galanta ematen didate, disgusturik hartzen ez dutelako. Egun batzuetan, zenbait berrik barrua nahastu eta gogo txartu egiten nautelako. Aurreko astean gertatu zitzaidan hori, gauean trenean lanetik etxera nindoala. Beste askotan legez, twitter zabaldu, eta hiru txio ia segidan irakurtzean negargura, haserrea eta mina sentitu nituen.
Lehenengoak zioen Europako parlamentuko korridoreetan itsasoan ito diren 17300 etorkinen izen abizenak jarri zituztela, Estrasburgoko parlamentariak gainetik ibil zitezen. Argazki eta guzti zetorren txioa (besteak bezala). Bertan excel orri itxura zuen alfonbra luzea ikusten zen. Oso luzea. Eta ertzetan, trajedunak. Ia inor ez zegoen zerrenda zapaltzen, tapiz moduko horren gainean egoteak atzera ere itotako pertsona horiek oinperatu eta itsasoan galtzea balekar legez. Paper batek lotsarazten ditu errealitateak ez. Hipokrisia!
Itsasoan ito diren 17300 etorkinen izen abizenak jarri dituzte, Estrasburgoko parlamentariak gainetik ibil daitezen!! pic.twitter.com/QZpgA2TlpR
— Aguxtin Alkhat (@Laharraga) May 7, 2015
Hurrengoan, maleta baten barruan ume bat atzeman zutela zioen, muga pasatu nahian. Argazkian denok ikusi dugu eskaner irudia. Zirraragarria, ileak laztu zizkidan, malkoak begietara atera. Hau idazten ere hala nago, hunkituta, fotografiari begiratu ezinda. Izan ere, hura ikusi, eta begiek itzultzen didaten irudiko umeak, agian, ez dauzka zortzi urte, ez da beltza, ez da mutikoa, ez da Abu. Aurpegia ipin niezaioke eta izena. Pertsona horien azalean jar nintek: umearenean, aitarenean, laguntzailearenean,... eta desesperazioa, frustrazioa, inpotentzia sentitzen ditut. Inork jasan beharko ez lukeena familiarekin elkartzeko, izan haur, izan aita.
Un niño intenta cruzar la frontera en una maleta... La desesperación nos deja imágenes pavorosas vía @ElMundoEspana pic.twitter.com/ijEiqEBwEk
— Pepo Jiménez (@kurioso) May 7, 2015
Barrenak nahastuta segitu nuen, eta aurreraxeago leitu Israelaen Netanyahu-k Ayelet Saked izendatu zuela justizia ministro. Udan, parlamentari horrek ama palestinarrak hiltzea eskatu zuen suge txiki gehiagoz erditu ez zitezen. Justizia ministro? Bagenekien Israelen justizia gutxi zegoela baina orain maskara kendu dute, eta justizia eza, ofiziala da.
Netanyahu nombra ministra de justicia a la diputada que llamó a matar a las madres palestinas para q no parieran más pic.twitter.com/raW78ZHEE8
— Manu Abu Carlos (@Manu_Abu_Carlos) May 7, 2015
Erresuminduta, itxi nuen twitter, ez nuen ezer gehiago jakin nahi izan. Higuinduta laga ninduten, barruko tristura handiarekin. Eta Sarrionandiaren “Kiromantzidxa” poemaren amaiera etorri zitzaidan akordura. Berak baino hobeto nork akabua eman?:
Eta kontus ibili ortisier
se ixen be ondo sorue da
mundu au bixi gariena
