Hilekoa gorroto dut

Menstruatzea gorroto dut. Bai, hala da. Badakit ez dela politikoki zuzena, ez dagoela modan, baina ez dut gogoko hankartean behera odola isurtzea, ez; zikina, usaintsua eta deserosoa da. Mingarria eta aztoratzen duena, atentzio handia eskatzen duena. Garestia eta edonora poltsa eramanarazten diguna.

Ez dut maite goizeko bostetan esnatzea tripako minez. Ez zait gustatzen titiak puztuta eta minberatua izatea. Ez dut gustuko edozein lerdokeriagatik emozionatzea. Ez ditut atsegin umetorkiaren kontrakzio horiek, ezta odolbilduak iraiztea ere.

Hala da, lagunok! Batzuek esango didazue ez dudala onartzen nire emetasuna. Ez dut uste, gustura nago-eta emakume izatearekin (hilekoak hileko). Beste batzuek esango didazue ez dudala nire gorputza onartzen. Bo, egia liteke. Gaitza da andrezkoontzat gure gorputza onartzea gizartearen kanon hauekin, gure inperfekzioz betetako iragarki eta irudiekin bonbardatzen gaituztenean. Zaila da, bai. Baina halakorik ez zaigu esaten –gure gorputza ez dugula onartzen, alegia– depilatzen garenean, gure ileak ez ditugula maite. Zergatik ote?

Menstruazioa beti da arazo: aurre-nerabezaroan etortzen bada, goizegi delako. aurre-gaztaroan, beranduegi. Zikloaren amaieran ez datorrenean, haurdun egon gintezkeelako gura barik. Zikloaren amaieran datorrenean, ez gaudelako haurdun eta gura genuelako. Aurre-menopausian ziklo barik datorrelako, nahi duenean. Menopausian betiko joan zaigulako. Hori, kontuan hartu barik eguneroko kontu txikiak: hondartzara, oporretara joateko, praka zuriak janzteko,…Beti arazo.

Mitoen kontra egin genuen borrokan. Gure belaunaldikooi, oraindik haur ginela etorri zitzaigunean, sekretismo osoz eroan genuen(dugu). Debeku andama jaso genuen: ezin bainatu/dutxatu/burua garbitu eta ezin izozkirik jan, odol isuria moztu egiten ei zelako; ezin landarerik ukitu, hil egiten zirelako; ezin maionesarik eta horrelako saltsarik egin, ez omen zirelako lotzen… Bai, niri esan dizkidate serio hauek guztiak. Horregatik, probak egiten genituen: hilekoarekin egon eta salako landareari hostoak ukitu. Osasuntsu segitzen zuen! Ezkutuan dutxatu eta izozkiak jan, eta isuriak segitzen zuen…

Era berean, mediku askok (denak gizonezkoak) esaten zuten hileko minak psikologikoak ziela, baina minaren kontrako pilulak errezetatzen zizkiguten (analgesikoak, antiinflamatorioak,… ez botika psikiatrikoak). Ostikada bat euren hankartean sortutako barrabil mina bezain psikologikoa, horratik!

Batzuek esango didazue naturala dela. Bai, hala da. Mukiak eta izerdia ere naturalak dira, baina ez dut gozatzen muki-kandelak dariola izatean edo izerdi patsetan egotean ere ez. Naturala izateak ez du esan nahi gustuko izan behar dudanik.

Ez dago modan esan dudan hau guztiau, badakit. Hilekoren argazki odoltsuak egitea dago bogan, aldarrikatzeko. Edota Naturak emandako dohaina dela gure emetasuna aldarrikatzeko… diskurtso biek gogaitu egiten naute, ados banago ere hilekoa isilean eraman dugula eta baztertzeko erabili izan dutela –aipatu ditudan debekuez gain, ezin ahaztu erlijio handietan hilekodun emakumea ezpurua (izan) dela–.

Eta emetasunarena aldarrikatzeak,…ez dakit, aspertu egiten nau. Beste espezie batzuetan emeen ugalkortasun zantzuak beste era batekoa direlako, halakorik barik. Eta esan behar dut: emakume jaio nintzen, eta ez nintzen "emakume bihurtu" (gorroto dut esamoldea) hilekoa etorri zitzaidanean. Bestela zer, menopausikak (sentitzen dut ezin dut idatzi menopausiko!) eta menopausia ostekoak ez dira emakume? ala emakume izatea ugalkorra izatea baino ez da?

Odolusten garelako bizi ei gara luzeago, odola "garbitu" egiten zaigulako hilero. Baina bizitzako berrogei urtean egitea nahiko da? Zenbat mito gehiago sortu behar ote ditugu prozesu hau jasateko?