Golgota

Jakina da Xabier Montoia ikaragarri gustatzen zaidala. Irakurri dizkiot prosazko ia liburu guztiak, eta ia denak gustatu zaizkidala. Asko. "Emakume biboteduna"-tik hasi, ironia finez betea, "Euskal Hiria sutan"-eraino. Beti pentsatu izan dut oso ondo idazten zuela, nahi zuen moduan erabiltzen zuela hizkuntza, erregistro eta euskalkiak. Nabarmena da hori "Baina bihotzak dio" zein "Euskal Hiria sutan". 

Maisutasun hori ere Gogotan erakutsi du. Baina pirueta bat gehiago eginez. Istorioa, emakume baten historia da, moja sartzen den emakume batena, eta bizitza erdi baino gehiago klausuran ematen duena, baztertua, zokoratua. Hala ere, interesgarri eta erritmodun bihurtzen du kontakizuna. Akzio batere ez daukan liburua, kateatzen duena bilakatu, engantxagarri. Pasarteak oso laburrak dira, orri batekoak-edo. Horrek markatzen dio dio nobelari erritmoa, nire ustez, behintzat!

Beste alde batetik, protagonistaren psikologian ere sakondu eta bere pentsamendu eta tristurak gure egiten ditugu. Bere sinismena eta fedea ondo baino hobeto ulertzen dira. Montoia ederki sartu da moja baztertu horren azalean, primeran hurreratzen digu andre horren bizimodua. Guztiz sinisgarria da, tristea eta hutsa bada ere.

Bere prozesu mental osoa oso ondo dago azalduta, mutur batetik bestera, baina logiko eta koherentea da, oso ondo dagoelako kontatuta.

Esan dudana, Montoiak magia egiten badaki. Guztiz gomendagarria