Gantxilla, bazterretik
Orain urte bi egin zenean ekimen berria, imajinazioz betea, sinbolikoa, jai girokoa...zoragarria iruditu zitzaidan. Aurten ere egin behar zela jakinda, poz-pozik jarri nintzen, uste dudalako euskarak horrelako gauzak ere behar dituela, politak, partehartzaileak, integratzaileak.
Aurten, gainera, familian txiki bat daukagunez, ilusioa handiagoa; nire ustez, gantxilak transmisioa adierazten duelako: hartu eta eman; kontuz pasatu, apurtu litekeelako. Ederra irudia. Ederra kalea jede-ilararekin, irribarrea ahoan dutela.
Bigarren ekitaldi honek bazeukan osagai guztiak arrakastatsua izateko: aurreko esperientzia, jendearen gogoa, eguraldi zoragarria... Hara non, ez genuen espero oztopoa gure polizia munizipaletik etorriko zenik. Ez dira agertu. Beraz, errepidea ezin izan da moztu eta gantxilak eskurik esku, espaloitik joan behar izan da!
Penagarria da, jakinda nola funtzionatzen duen udaletxeak, badakit ez dutela era konsziente baten boikoteatu. Baina, beharbada, hori da tristeagoa, utzikeriaz jokatu izana, hain zuzen ere, adierazten duelako etxe handikoendako zer garen: hutsaren hurrengoa!
Gantxilaren ekintza oso sinbolikua da, lehen esan dudan bezala: ura elkarri pasatu, eskuz esku, iturri batetik herriaren zentrura. Metafora ikaragarria. Hara non, udalak bere utzikeriarekin, metafora biribildu duen, errepide erdia okupatu beharrean, espaloian, askoz era ezkutuagoan egin behar izan dugun. Metafora tristea: euskarak Eibarren ezin du erdia okupatu, baztertu egiten dute oztopoek. Tristea, baina egia da.
Jakinekoa da, euskaldunok hizkuntz komunitatearen (herriaren) erdia eta bihotza ez garen bitartean, beti izango da herri erdalduna, euskal komunitatea erdal komunitate horren satelitea izango da, orbita berean, baina beti kanpoan. Eta ez diot nik, Txepetxek baizik!
