Ezlekuak
Aspaldi irakurri nuen Europa Mendebaldeko hiriguneak gero eta antzekoagoak direla. Eta nire bisitari esperientzia laburrean baiezta nezake irakurritakoa. Behin zentro historikotik aterata, dena da estandarragoa: dendak, kate handienak; tabernak, frankiziak; jatetxeak —zelan edo hala deitzearren— multinazional amerikarrak dira. Zubiak ere arkitekto berak eginak dira, sailean, guztiak antz-antzekoak.
Iberiar penintsulan eta Kanarietan, behintzat, lekurik parekoenak eguzkia eta hondartzako turismo-herriak dira. Irudi bera ematen dute: hamaka eta eguzkitako identikoak, pasealekuak, bertako dendak, txiringitoak... Igualtsuak dira. Bertan saltzen diren produktuak ere bai. Bob Belakia modan badago, elastiko modelo bera aurki genezake Benidormen zein Albufeiran. Ezingo genuke jakin non gauden toponimoengatik ez balitz; izan ere, denda eta tabernen oharrak ingelesez egoten dira, eta eskaintzen dituzten jateko eta edariak klonikoak izaten dira: hanburgesak, hot-dog-ak, espagetiak, paella eta sangria.
Antza denez, turista mota horri ahalik eta sorpresa gutxien gustatzen zaio. Nahiko luke bisitatutako lekua bere herria bezalakoa izatea. Hori bai, erosoagoa, buru-hauste bakoa eta eguzkitsua. Etxean jango lukeena jan, baina ukitu exotiko batekin. Horregatik menuetan beti dago paella edota sangria hondartza ondoko jatetxeetan, nahiz eta Lanzaroten egon. Benetakotasuna emate aldera.
Gune hauek ezlekuak bihurtzen dira; hau da, benetan existitzen dira, baina errealitate paralelo batean baleude bezala. Irrealak dirudite, fantasiazkoak. Egun batzuk bertan emateko diseinatuak, zentzunbakoak, funtsik gabekoak. Ez dira gure seme-alabak bertan hazteko tokiak. Nik ezin nezake imajina, behik behin.
Halere, ezlekuetan jendea bizi egiten da, guretako irrealak diren horietan. Baina nolakoa izan behar da urte osoan horrelako gune batean bizitzea? Are gehiago, zer izan behar du bertakoa, autoktonoa izateak? Zelan egin katalanaren defentsa Saloun? Nola mantendu herriaren izpiritua?
Gipuzkoa-Bizkaiko kostaldean ez gara hainbesteraino iritsi, agian eguzkia ez delako gure baliabide handiena, eta turismoa ez dugulako, momentuz, bihurtu diru-sarrera nagusia. Baina adi ibili behar dugulakoan nago, inoiz ni sentitu izan naizelako Salouko autoktono horren moduan. Autoktono sarri, batzuetan natibo, eta inoiz, aborigen. Bai, pare baten sentitu izan naiz aborigen Donostian. Bertara joan tramite batzuk egitera, eta didgeridooa baino ez zitzaidala falta sumatu!
Ez dut oso gogoko sentimendu hori, etxean arrotz sentiarazten nauelako. Dena dela, aborigenok segituan ikasi dugu egokitzen, eta ezlekuez ere disfrutatzen ikasi dugu.
Banoa ezleku honetako hondartzara!
