Ez da maitasuna, obsesioa du izena
Horrela sentitzen naiz espainiarrekin. Euretako bat ei naiz, gu ere euren modukoak gara, antza. Maite gaituztela diote, gure lurra, gu guztiok, baina euren diren modukoak, euren klon. Desberdintasunik barik, euren hizkuntzarekin
Gure izenek amorrua ematen diete. Ez dute jasaten ni Leire izatea, zu Eneko, hura Agirreazaldegi, gu Narbaiza.
Aurrerakoienak ere desgaitu, desitxuratu, eta despertsonalizatu gura gaituzte. Euren irudira egin, Bibliako jainkoak gizona egin zuen bezala: bere antzeko, bere irudiko (a su imagen y semejanza). Ez dute ulertzen gure desberdintasun nahia, ez dutelako piperrik ere konprenitu; ez dugu desberdin izan nahi, desberdinak gara, izan. Diferentzia gure kapritxoa balitza bezala tratatzen gaituzte.
Espainiarrak omen gara, hala diote behintzat nire DNIak eta gure pasaporteek. Behin eta berriro eskatzen dute lur hau, gu geu erreklamatzen gaituzte.
Baina ez gaituzte onartzen, ez gaituzte nahi horrelakoak. Ez daukagu eskubiderik desberdinak izateko, desberdin berba egiteko, desberdin pentsatzeko, desberdin maitatzeko. Orduan, zertarako horrelako ahalegina? Zertarako nahi gaituzte, ez badute gustuko gure izateko modua , gure berba egiteko era?
Ku-kux-klana edozein gautan agertuko balitz, kapirote zuriekin, eta gurutzeak erretzen gure kaleetan, sinistuko nuke. Agian beste ku-kux-klan judizial bat ibiltzen zaigulako gauetan etxeetako ateak errementatzen, beldurra zabaltzen.
Zertarako nahi gaituzte? Garaitu gaituztela esateko? Domuit vascones esaldiarekin historiara pasatzeko?
Gure ideiak lagako ditugula uste badute, ez gaituzte ondo ezagutzen. Kikildu eta beldurtu, hori bai, pentsatzen dut lortu dutela.
Jakin beharko lukete munduaren ikuskera ez dela aldatzen egunkariak ixten, pertsonak kartzelan sartzen eta ilegalizazioekin. Ahoak isilduko dituzte, baina pentsaerak eta sentimenduak ez dizkigute aldatuko. Historiari begiratzea baino ez dute, konturatzeko horrek ez duela funtzionatzen.
