Euskalduna naiz por la gracia de Dios
Euskalduna naiz, por la gracia de Dios. Hala definitzen dut euskaldun tipo bat. Berezkoa du euskara, zeruko grazia. Euskaldun hauendako euskara da jainkoak (balego) emandako ohorea, kondizio natural bat jaiotzetik datorkiena, 0Rh- odolarekin eta zortzi abizen euskaldunekin batera erantsia.
Euskaldun hauek, baina, ez dute ezer egiten euskara maila hobetzeko, uste dute emandako dohaina dutenez, ez dutela ezer egin behar, ez alfabetatu, ez liburu bat irakurri ere. Euskaldunak direlako, por la gracia de Dios.
Hori bai, erdaldunek ikasi behar dute euskara. Baina, era berean, euskaldun berriei gainetik begiratzen diete, plastikozko euskara egiten dutelakoan. Hauetako askok diote euskara batua ez dela ulertze. Kasualitatez, batuko zerbait ikasten badute, edo forma bitxiren bat agertzen bazaie, aurpegi muzina jarri eta hauxe esango dute: “baina hori erabiltzen da, ala?”, eurena baita euskara, eurek baitira euskararen zilborra. Euskaldunak baitira, por la gracia de Dios
Baina Jainkoaren graziak bedeinkatutako euskaldun hauek zabarrak izaten dira. Berdin zaie ondo ala txarto egin, ergatiboa jan edo “ikusi dizut” esan, eurek direlako aukeratuak. Euskaldunak direlako, por la gracia de Dios
Jakina, EGA ez dute gainditzen, eta kexaka dabiltza bazterretan, euskara euskaltegian ikasitako beste batek, ezer jakin barik, tituluduna delako, eurak euskaldunak direnean, por la gracia de Dios.
Hori bai, sarriegi euskañolez dihardute, zabarkeriaren zabarkeriaz, ez direlako gai erdara erabili barik esaldi luze bat osatzeko, are gutxiago grazia edo umorea duen zerbait. Finean, euskara ume eta txakurrekin berba egiteko baino ez delako! Baina eurena benetako euskara, bizitza guztian egin dena.
Jainkoaren graziak salba gaitzala desgrazia honetaz!
