Euskal Olinpiar Jokoak
Azkue fundazioko irudia
Zubi absurdo honen “arkuetako” baten argitaratu(ko) da artikulua. Espero dut norbaitek Durangora bidean irakurtzea, edo bueltan. Feriara ilusioz beteta joaten gara, ikusiko ditugun aspaldiko lagunak nortzuk izango diren asmatu guran. Erosiko ditugun disko eta liburuen zerrenda birpasatzen, “aspergarrien” standetan topatuko dugun joiatxoarekin amesten, disfrutatuko ditugun kontzertuen orduak kontsultatzen, eta gure kulturaren joritasuna miresten. Sekulako betekada hartuko dugu aurten ere.
Durangon hasiko da euskaldunon Olinpiar Jokoetako azken txanpa, hilabete eta erdi luzetxo honetako hondarreko probetako bat. Errigorako Gabonetako kanpainak eman zion hasiera maratoi honi, Ikaskoli Zuberoako ikastolen aldeko otzararekin batera. Ondotxoan, Irulegiko Eskuaren albisteak txapliguak, metaforikoki, jaurtiarazi zizkigun, ia euforia puntu batekin. Hori guztiori Euskaraldiaren atarian, txapa, aho eta belarri ibili gara asko egunotan euskaraz bizi eta prest ginela adierazteko. Amaieran, Euskararen Eguna, ostean Durangoko Azoka, eta errematerako Bertsolari Txapelketa Nagusiko finala. Uf! Akabua! Zelako tripakada!
Baina betekada hori gurea baino ez dela esango nuke, Euskal Herriko hainbat herritarrek sumatu ere ez dutela egiten esango nuke. Guretako ariketa bizia dena, eurendako existitu ere ez dela egiten begitantzen zait. Hain hurre, baina hain urrun gaude!
Halere, zein intentsoa izan den euskaldunondako urte amaiera! Bigorexiak jota, muskuluak egin eta erakutsi beharra dugula igartzen da gurean. Baina Olentzero datorrenerako, furiada pasatuta, eta atzera ere hustuta. Gureak ez baitira 100 metro lauak, gurea maratoia da, arnasa luzekoa, hain modan dagoen esamoldea. Mendeak daramatzagulako. Mendea esan eta zelako alferra eragiten duen, ezta? Eta, asteon lagun batek bota zidan moduan, artikulu pesimista bat irakurritakoan: zein da, orduan, irtenbidea? Zer proposatzen du? Nire lagun horrek arrazoia dauka, zein da soluzioa? Ai, baneki! Aspaldi geundeke beste egoera baten!
Larunbat goizean entzun nion Imanol Magrori Euskadi Irratian, euskaldunok erdaldunak erakartzeko seduzitzeari buruzko sasoi bateko estrategiaz. Esan zuen seduzitze hutsarekin ez dugula ezer lortzen gaur egun, Euskararen Legea ere aplikatu egin behar dela bere osotasunean, eta ez dela oraindik egiten. Bat nator Magrorekin, limurtzearen estrategiarena ere inoiz ez zaidalako gustatu, agian izenagatik, agian seduzitu berbak emakumeondako daukan pisu sinbolikoagatik (lentzeria sexya eta takoiak datozkit burura entzuten dudanero!). Badirudi ez dugula merezi lortu nahi dugun helburua, eta “amarruak” erabili behar ditugula erdaldunak gure “tranpetan” jaus daitezen, duela berrogei urte legea indarrean sartu arren. Gainera, Adostasunetik da Eusko Jaurlaritzak aurten erabili duen leloa Euskararen Egunerako. Esango nuke adostasun hori planta hutsa dela. Izan ere, hemen ia denok gaude ados euskara bultzatzearekin, baina, adibidez, lanpostu publikoetako eskakizunen kontra daude asko, nahiz legean egon. Edo Jaurlaritzako sailburu batzuk erdaldunak izatea. Akordioa hain zabala izan balitz, ez lirateke euskaldunak izan beharko? Seduzitu ez ditugun seinale ote?
Bitartean, zuek segi Olinpiar Jokoetan liburu, musika eta lagunez gozatzen Durangon eta handik ekarritako uztaz. Hori ere bestelako maratoia da eta!
