Euskal Hiria sutan

Beste lagun batek esan zidan izen horrekin, Montoiarena eta portada horrekin itzela izan behar zela. Ni ere ados nengoen komentarioarekin, gainera entzunda neukan ona zela. Baina liburuak eragozpen bat zeukan: ipuinak ziren guztiak, eta ez dakit zer gertatzen zaidan azken aspaldi honetan, baina ipuinekin esfortzu handiegia egin behar dut, nobeloi batekin baino gehiago. Ipuin liburua dela ikusi, eta horrelako alferra sortzen zait barrutik…sasoi bakoitzean, gauza bat dugu gogoko eta orain ez dira ipuinak horratik!

Egia aitortu behar dut, ipuinak izan arren disfrutatu egin dut liburuarekin. Denak ez daukate maila bera (normala den moduan), baina ironia, Euskal Herriaren erretratua, eta malaletxea hortxe daude.

Ia ipuin guztietan dago intriga. Zer gertatuko dabil irakurlea. Nola emango amaiera. Eta gutxitan defraudatzen du. Erdi-irribarrea ahoan ibili nintzen trenean irakurtzen ari nintzen bitartean.

Hori bai, beste norbaitentzat txorakeriak diren akats bi aurkitu dizkiot, edo niri gustatu ez zaizkidan gauzak. Batetik, trenean irakurtzeko handiegia, astunegia dela. Poltsan sartuta, azkenean pisutsuegia iruditu zitzaidan. Merezi zuen, ordea, ahaleginak. Bestetik, eta Montoiaren beste liburu batzuetan ere igarri dut, gidoitxo falta; hau da, elkarrizketak adierazteko hiztun bakoitzaren jardunaren aurrean jartzen diren gidoitxoak. Ez dakit zergatik egiten duen, baina niri ez zait gustatzen, galdu egiten naizelako, eta beranduegi konturatzen naizelako elkarrizketa dela, eta atzera egin behar izaten dut, eta atze-aurre horiek deskontzentratu egiten naute. Bere marka izango da, baina ez zait gustatzen. Montoia, akordatu zure irakurle sufrituekin hurrengo liburuan, kaguenzotz!

Liburua amaitu berri nuela Euskadi saria eman zioten. Poztu nintzen liburu ona dela irizten diodalako, eta izan den polemikarekin, punkarra bati ematea barregarria egin zitzaidan. Batez ere sari banaketara agertu ez zenean. Chapeau!