Errua

Erruduntasun sentimenduak bizitzan zehar izaten dugu bidelagun. Agian, gure heziketa katolikoak erakutsi zigulako jaiotzetik errudunak garela, sortzezko bekatua daukagula, zerbait txarto egin dugula –jakin barik ondo zer den kalte hori–. Edo, beharbada, giza kondizioari itsatsita doan kontua baino ez da.

Lagun desatsegina da errua, eta ez gaitu abandonatzen, gainera. Agindutako lana ganora gutxirekin egin, familiako hura behar den moduan artatu ez, adiskide horri arduraz hartzen ez dugulakoan,... hortxe da kontzientzia txarra pizten, barreneko harrak haginka egiten. Hobendun egiten gaitu, guk gura barik, eta sarri, errurik izan gabe.

Baina, gure gizartean, erruduna topatzea da garrantzitsuena. Jakina, beti dira besteak errudun. Gertatutako gaitz guztiak norbaiti egotzi behar zaizkio, gu ez garen beste nor edo nori. “Zuk egin duzu, zuk daukazu errua” esanez geure burua zuritu eta libre geratzeko asmoz. Horrela, “zein onak garen, perfektuak” esan genezake.

Horregatik, errudunak behar ditugu, batez ere gure kontzientzia lasaitzeko, gaiztoak besteak direla ziurtatzeko. Errudun sentimenduari izkin egiteko, besteen kulpa dela esan. Honekin, erruduntasun sentimendua areagotu, eta morroi bihurtzen ditugu besteak, hobenaren zamaren esklabo, gizartearen pagaburu.

Sorgin gurpil hutsa da. Kateatu egiten gaitu, ondoren, parra geratzeko damutzeko eskatuko digu eta, ondorioz, barkamena eskatzeko. Elur-bola elikatuta etengabe, erruaren zulo-beltza!