Eguneroko poz eta plazer txikiak
Aurreko asteburuan, Bizkaian, familia handia (zabalaren) kontu batean, senide batzuekin berbetan jardun nuen Faktorian egiten dudan kolaborazio honetaz. Solasean geniharduela, batek Errealaz galdetu zidan. Aho bete hortz geratu nintzen, eta tutik ez nekiela eta bost ardura zitzaidala erantzun nion. Berak esan zidan irratian jarduteko horretaz ere jakin behar zela. Beste batek erantzun zuen politikaz egingo nuela tartea, eta nik ezetz. Lehenengoak, harrituta, ea zertaz jarduten nuen galdetu zidan. Nik bizitzaz erantzun!
To boutade-a! Dena dela politika ere erantzutekotan izan nintzen, baina ez zen ez lekua ez unea. Bizitzaz erantzun nion azkenean eguneroko kontu handi eta txikiez egin dugulako berba, dena politika den legez, dena da bizitza.
Baina bizitza gogorra, latza eta garratza izan liteke. Edo gozoa, eztia eta alaia. Baina normalean bizitza errutina eta egunerokotasuna da, garrantzi gabeko gauzak egitea: garbigailua jarri, ogia erosi, erratza pasatu, trenaren zain egon, komuneko buelta egin, ezagunak agurtu, laranjak zuritu, zapatak erantzi, jaka jantzi,... Milaka keinu mekaniko arnasarekin batera gure bizimodua posible egiten dutenak. Baina errutina, arnasa hartze hutsa, bihotza taupadaka aritzea era boluntarioan balitz soilik bizitzea, jasanezina litzateke. Horregatik behar ditugu poz eta plazer txikiak. Izan ere, zoriona, berez, ez da existitzen. Mikro-uneak dira, momentu puntualak, egunerokotasuna eramangarriago eta atseginago egiten digutenak.
Batzuk plazerak dira, txikitxoak, baina zeharo gustagarriak. Zer ederrago hainbat usain aditzea baino? lur busti berriarena, belar moztu berriarena, goizeko lehen kafearena, ogi egin berriarena, haur jaio berriarena. Zer askatzaileago bularretako berria erantzi, mototsa/kopeta desegin, galtzetinak kendu eta hatz egitea baino?
Badago kontu pozgarriagorik adiskide on batekin kafea hartzea baino? Aspaldiko batekin topo egitea? Noizean behin lagun handiekin bazkaltzea? Aspaldiko kide baten berri izatea? Maite duguna ferekatzea? Maite gaituenak musu ematea? Goizetan kalean gizonezko eder horren agur alaia jasotzea? Erantzun bat izatea blogean? Twiterren txiolari umoretsuekin elkarrizketa barregarriak izatea?
Era berean, ikaragarria da umeak ikastolatik harri koskor bat ekartzea oparitzeko. Haurren begirada garden horiek eta irribarreak. Ile-apaindegira joan eta gozatu. Ostiral arratsaldean lehenengo garagardoari tragoa jo. Sasoiko lehenengo gereziak jan. Lekak patatekin. Arroza tomatearekin. Patata tortilla bokadiloa mendi puntan. Hondartzan bainatu eta lehortu barik eguzkitan etzan. Ume txiki bat besoetan hartu. Areitio igo Ermutik eta bihurgunea pasatu eta Anboto eta Durangaldeko mendiak ikusi. Automobilean sartu euripean eta presa barik gidatu gustuko kantak entzunez. Antzerkira joan. Ozen abestu. Dena emanda dantza egin…
Eguraldi honekin etxera iritsi mela-mela eginda eta salda/kafesne beroa hartu, arropaz aldatuta (ahal izanez gero pijaman). Sofan egon, manta, liburu eta telebistaren aurrean igande arratsaldea eman. Egunkaria ohean irakurri, norbaitek gosariarekin batera ekarri digulako…
Eta ostiralean irratian jardutea! Baina hori ez da plazer txikia, handia baizik. Benetako oparia astero disfrutatzen dudana. Dohatsua neu!
Kontutxo hauengatik ez balitz dela askoz gris eta hitsagoa litzateke!
