Diskretu izatea
Euskal Herrian diskretua izatea bertutea da; nabarmentzea, ostera akatsa, saihestu behar dena. Berritsua edo alferra izatea bezain gaitzesgarria.
Hala ere, diskretutasun (edo diskretukeria) horren atzean, gizarte tradizionalaren betoa, tabua eta errepresioa baino ez dago. Nortasuna izatea, desberdin izatea erreprimitu beharra dago. Hobe masa, hobe artalde.
Inguruan baditut diskrezio hori goraipatzen dituztenak: kolore diskretuak, barre diskretuak, elkarrizketa diskretuak.....baina diskretua mediokrea da, erdipurdikoa. Zer dira, bada, emaitza diskretuak? Hobetu beharrekoak!
Gure herrian, eta batez ere janzkeran, kolore diskretuak, estanpatu diskretuak, arropa diskretua... oso-oso erabiliak izan diren terminoak dira, horiek klasea edota dotorezia emango digutelakoan. Hain oker daude, ordea! Mediokritatetik eta originaltasun faltatik nekez sor bailiteke dotorezia.
Bestetik, kontrol soziala ere badela esango nuke. Aipatu dudan moduan, berdindu baino elkarrengandik ez desberdintzera bultzatzen gaituelako; sena, gustua eta kreatibitatea zapalduz, gizakiak gris, triste eta uniforme bihurtuz. Pertsonak jende bilakatuz, berba baten.
Nabarmentzeari beldurra dionak, gaitz dauka indibiduo izatea. Joerak erreprimitzen dituenak zail du libre izatea.
Justu honi buruz aritu naiz hausnarrean, azkenaldi honetan (eta bereziki azken orduerdian, nik ere horretaz idatzi det eta).
Bildurra ez da gauza ona, baina libre ibiltzea ere, ez da beti izaten pagotxa. Artaldeak abantaila haundiak ditu.
Zurekin "diskrepatzen" det pixkat, Leire, hori bai, modu diskretuan ;-)