Dezepzioak

Dezepzioa lagun dugu bizitza osoan, txikitatik dabil gurekin eta ez gaitu inoiz abandonatzen. Hor agertzen zaigu gutxien behar genuenean, itxaropena zapuztuz, amestutakoa lorrinduz. Bularrean hutsune handia zabaltzen digu, eta zulo hori ezinegonez eta penaz betetzen du.

Bitxia da, gainera, desengainuaren tamainak ez duela proportziorik gordetzen egin digutenaren (edo ez digutenaren, bietatik baitago) erdeinuarekin, ukoarekin. Izan ere, xehetasunetan dago gakoa, kontu txikietan. Traizio handiek kamusatzen gaituzte, bai, ikaragarri; baina txikiak, ezdeusak diruditenak dira min handiena sortzen digutenak, agian, gertukoenek egiten dizkigutelako. Eragiten diguten samina sakonagoa da; ezten fina, baina luzeegia, gure gogo osoa zeharkatu, eta betiko ziztada lagatzen duena delako, leku desegokian egindako piercinga legez: zuloa itxi liteke baina markak agerian dirau.

Beste batzuetan, ostera, dezepzionatuko gaituztela jakin badakigu. Hala ere, desengainatzeko aukera ematen diegu. Zozoegiak garelako, beharbada, edo gizajendean oraindik esperantza geratzen zaigulako, mozolo sinesbera halakook, kolperik kolpe gabiltzan koitadu ziztrinak baino ez garelako!

.