Oso toki berezia zen. Bertan, hogeitaka urte geneuzkan berriak eta hirurogeiren bueltan zebiltzan aspaldiko bezeroak elkartuta baina nahastu barik egoten ginen. Zerbitzari modernoak, musika zaratatsua nahiko baxu, eta hormetan Horacio Sarasketak Eibarko gizon ezagunei (eta nagusiei) egindako karikaturak. Tartean zezenketa kartelen bat ere bazegoela esango nuke. Dena oso antzinakoa eta nahasia.
Esandako moduan, bezero beteranoek ez gintuzten gustura hartzen. Pare bat aldiz, ostera, euren begietan estimua ikusi nuen. Behin, adibidez, barran geundela lagun bat eta biok, txikitero-taldea ondoan genuela, bat jiratu eta hunkituta galdetu zigun: "Euskaraz zabizie? Eta eibartarrak zarie?". Guk, baietz. "Gainera, neska gaztiak!" ere esan zigun, pozarren; harrotasun puntu batekin ere zioela iruditu zitzaigun. Izan ere, ordura arte, Eibarren arraroa zen kalean gazteen artean euskara entzutea. Txikitero beteranoen hizkuntza bazen, baina batez ere umeekin eta txakurrekin erabiltzen zen euskara. Behin koskortuta, ordea, gaztelaniari ematen zitzaion bidea. Horregatik harritu zitzaigun gizona, olatu euskaldun berri horren zipriztina ginelako, berarenganaino ailegatzen zen lehena, bitsaren parte eta uholde txikiaren aztarrena.
Aurreko batean Bodegako bezero historikoekin gogoratu nintzen. Taberna ez da existitzen, etxea bota zutelako, eta euretako asko ere ez dira gure artean egongo, bizi-legez. Euren akordua izan nuela diot, eurak sentitu ziren bezala sentitu nintzelako lehengo batean, trenean Eibartik Ermura nindoala, gazte hirukote bati euren artean euskaraz entzun nienean. Beraiengana joan eta zorionak ematekotan egon nintzen, guri ere Bodega famatuan kuadrilla batek egin zigun legez. Ez nien ezer esan, lotsagatik, baina aitor nezake arratsaldea poztu zidatela, katea ez delako eten.
Izan ere, laurogeita hamarreko hamarkadan sortu zen —edo eragin genuen, nahi baduzue— ufal hura txikia izan zen, sendoa izan arren. Gurean, basamortuak kalea hartua zuen eta oasia egin genuen, urmaela jaio, ilusio optiko barik. Baina hain zen sikua eremua, olatu hura ez zela tsunami bihurtu, agian euskaraz melatzeko tresna eta jende gehiago behar zelako. Uhin hura erreka da orain, batzuetan latsa, eta besteetan, emaria handi eta indartsuago datorrenean, bokale. Ez da nahiko, ordea. Atzera ere, aparraren zipriztinez bete behar ditugu bazterrak. Ez dakit nola. Orain tresna eta euskaldun gehiago izanda, errazago beharko luke. Baina, beharbada, atzetik etorritako urak bareegiak dira, desideologizatuegiak, eta tsunami izateko ur laster eta biziagoak behar ditugu, uriola definitiboa, eta horrela euskara itsaso urdin eta zabal bat izanen da.
