Blog aldatuan gaiñian

Gure eibar.org barrittuta. Horrekin batera gure blogak be barrittuta dagoz. Hasieran asko gustau jatan aldaketia. Oin ez dot esango gustatzen ez jatanik, baiña lehen babestuago sentitzen nintzan; alde batetik, nere gaiñeko ezer jakitzeko klikau egin bihar zalako, eta erretraturik ez zalako ageri. Kontuan izan, bloga sortu baiño lehen Arrateko Amari eskatu netsala ezkutuan argitaratzia, nere izena agertu barik, pentsatzen nebalako jendiak barre egingo zestala. Arrateko Amak, jakiña, ez zestan laga, eta lotsian lotsaz, atrebidu nintzan. Eta ez jata damutzen. Gustora eta komoda sentitzen naiz. Ni neu naiz. Hori askoltxo esatia da, gero! beti okerreko lekuan daguala sentidu daben baten ahotik etorritta. Hau da nere tokixa, eta bertan sartzen diranena be bai, baiña nere neuria da, neure etxia balitza moduan; hipoteka barik, baiña.

Fotografixia hain agerixan jartziak ez desta grazia larregirik egitten, intimidadia galdu dodala emoten desta. Ezagutzen naben jende askok ez desta siñestuko, baiña holakuetan lotsa haundixa sentitzen dot, nahitta lotsa hori disimulatzen ahalegindu. Erretratu hau nik ez neban ezagutzen. Afarin batekua izango da, ez dakitt-eta nundik etara daben. Kostauko jakuen ganorazko bat lortzia, eta esateko ez nago hain gaizki. Ez naiz bape fotogenikia. Erretratuetan beti agertu izan naiz keiñu arraruak egitten, eta ahua zabalik! Hortaz, ixa beti txarto. Gero dakagun super-maxi-hiper-mega autoestima honek ikaragarri laguntzen desku; hau da, hutsa! Zegaittik ez ginduezen haziko geure buruari siñestu eragitten zoragarrixak giñala, edarra, inportantiak, maittagarrixak? Soziologuendako ikerketa gaixa.

Blogak, ostera, ausartagua egin nau, eta hori ez dago txarto. Jarraitzen dot, baiña, kokiltzen, jendiak lerro hónek irakorri dittuala esaten destanian, baitta ezagutzen nabenian be. Egunen baten superauko ete dot? Ez dot uste, hori barru-barruan instalauta dakadan zeozer dalako. Izan leike ohitzia, baiña askotan jarraittuko dot ez-gaitzat hartzen neure burua